Lief Spiegeltje,

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Hoe doe jij dat?
De buien van anderen hebben altijd grote invloed op mijn gevoel. Ik ben overgevoelig voor sfeertjes. Ik heb er lichamelijk én geestelijk last van als mensen om me heen geïrriteerd of sjaggerijnig zijn. Dit zonnetje kan niet schijnen als er bewolking is. Ik wil de ander dan ‘helpen’ om de zwarte bril af te zetten en reik een roze bril aan. Dat doe ik dan door de situatie (waarover de ander geïrriteerd is) hardop te bekijken van een zonniger(e) kant. Omdenken. Ik ben er een ster in om (voor mezelf) negatieve dingen om te zetten in iets positiefs. Zelf vind ik dat best een fijne eigenschap. Door deze “gave” leef ik redelijk stress-loos. Ik kan er niet tegen; tegen al teveel stress. Ik ben zowiezo allergisch voor negativiteit. Ik.Kan.Er.Niet.Tegen!
Maar je snapt dat bovenstaande nogal vermoeiend is. Voor mij, omdat ik constant in de Moeder Theresa modus schiet als ik zie dat een ander ergens mee worstelt. Barbara schiet altijd te hulp met een verlichtende andere (positieve) kijk op de zaak in de hoop dat de ander daar wat aan heeft, zich er iets van aantrekt en zich daardoor beter gaat voelen. Maar voor anderen schijnt het ook, hetzij op een andere manier, vermoeiend te zijn. Sommige mensen wíllen helemaal geen andere, positievere kijk op de situatie. Sommige mensen hóuden van hun zwarte bril. Sommige mensen háten roze….blijkbaar.

Waarom trek ik mij al die negativiteit dan zo aan? Waarom heb ik dan altijd de drang om de huis-tuin-en-keuken-psychologe uit te hangen? Waarom wil zo graag mijn nuchtere en positieve levenshouding overdragen op de mensen om me heen? Is dat écht omdat ik hén wil helpen? Is dat écht omdat ik het zonde van hun tijd en leven vind om je zo druk te maken over dingen waar we tóch met z’n allen geen invloed op hebben? (Mijn levensmotto is niet voor niets: “Vechten tegen de realiteit verlies je altijd!”)
Of is het een egoïstische gedachte van mij dat IK gewoon een pais en vree wereldje om me heen wil? Wil ik niet gewoon de wereld om mij heen positief hebben omdat IK daar goed bij functioneer?
Het wordt tijd dat ik mijn eigen motto weer eens goed op mezelf ga betrekken. Ik heb nu eenmaal geen invloed op het geklaag, gesjaggerijn of negatieve kijk op de wereld van anderen. In plaats van continu “de vertegenwoordiger van het Omdenken voor anderen” te zijn zou ik graag willen leren om me er voor af te sluiten. Ik zou willen dat ik mijn positivisme, vrolijkheid en nuchterheid zou kunnen behouden zodra er een negatieve donderbui in mijn buurt waait. Gewoon wachten tot de bui overwaait, dat hele negatieve pakketje bij de ander te laten en mijn licht ergens anders op te laten schijnen!

Nogmaals, hoe doe jij dat?

Bovenstaand blogje is geschreven in de serie: “Spiegeltje,…”.
In deze blogjes schrijven Sacha ( Sorry about the mess but we live here ) en Barbara ( Barbaramama ) briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

Reacties onder onze Spiegeltjes vinden we erg leuk!