Ik hou van de herfst…
In het bos, met al die prachtige kleuren, kan ik zomaar opeens volschieten.
Zo mooi vind ik het. Dit seizoen raakt me…

De roerige St. Michaelstijd gaat langzaam over in wat meer rust….
En heftig was het dit jaar! Heel wat draken moesten verslagen. De strijd was dit jaar zo hevig dat ik soms dacht dat ik sommige gevechten zou verliezen.

Zo bijzonder dat dit zich elk jaar weer herhaalt. Het hoort bij de kringloop van het jaar.

Nu de draken allemaal zijn verslagen, of in ieder geval zijn bevochten wordt het tijd voor de “weg naar binnen”….

Hoe heftiger de Michaelstijd was, hoe groter de behoefte aan deze reis. Tenminste, zo ervaar ik het. Soms moet ik daar bewust wat zintuigen voor sluiten; mezelf afschermen voor sommige prikkels van buitenaf. Klinkt dat zweverig? Misschien wel maar in de praktijk betekent dat niets anders dan meer thuis zijn; meer even niets; meer rust nemen. Ik merk ook dat ik bewust minder nieuws volg. Niet dat het me niets kan schelen hoor maar ik kies ervoor om niet alles door te laten dringen; niet alles binnen te laten komen.

Met alles wat al binnen IS ga ik de komende tijd aan de slag. Ik probeer alles weer te relativeren en de rust te vinden in mijzelf. “De weg naar binnen maken” betekent voor mij VOELEN. Meer luisteren naar mijn gevoel en minder naar mijn gedachten.

De natuur maakt diezelfde beweging naar binnen. De kleuren worden minder uitbundig. Bloemen en planten bloeien voor het laatst, bladeren vallen, dieren bereiden zich voor op een winterslaap, Moeder aarde verlangt naar…stilte.