In de catagorie “Unfinished projects” DE DEKEN.
Maar ik heb nog zoveel onafgemaakte projectjes liggen dat ik genoodzaakt was om mijn latje iets lager te leggen.
Ik was dus bezig om een deken te haken. Lekker voor de koude dagen. Maar in mijn tempo zou de deken hartje zomer klaar zijn vrees ik.
Daarom haakte ik af en maakte ik er een fleurige sjaal van, voor mezelf!
Ik ben er heel blij mee!
” It’s gonna be a pink pink Christmas!”
Erg tevreden met onze selfmade DIY houten kerstboom.
Met een kop warme chocolademelk en luisterend naar Sky radio “the Christmas-zender” tuigden wij onze kerstboom op.
White & Pink it is!
Al een paar jaar willen wij eigenlijk een houten kerstboom.
Zelfgemaakt.
Maar telkens als de kerstdagen dichterbij komen wint de echte kerstboom het toch.
De geur, de sfeer en de magie van een echte kerstboom in huis vinden we (Lees:ik) lastig los te laten en te gaan voor iets nieuws.
Maar dit jaar gaan we het doen.
Zelf een kerstboom maken van hout.
As we speak is mijn klusman aan het zagen, passen en meten.
De kerstvoorpret is begonnen!
En terwijl Lief het zaagsel tot in zijn neus heeft zitten ben ik uiteraard ook met hele belangrijke dingen bezig, namelijk “Hoe komt de kerstboom er uit te zien?”.
Ik denk aan licht en pastel.
Maar schrik niet als ik binnenkort een foto laat zien van een drukke, hysterisch gekleurd exemplaar 😉
Je weet het nooit bij mij.
Koetjes en kalfjes
„Hé hallo hoe gaat het nu met je?” riep een kennis mij een keer toe middenin mijn scheidingsperiode toen we allebei bij de kassa van de supermarkt stonden. Ik bij kassa 1 en zij bij kassa 3 welteverstaan. „Goed hoor” loog ik “En met jou dan?” vroeg ik als afleidingsmanoeuvre. Het antwoord zal ook wel positief zijn geweest want zo gaat dat bij zulke supermarktconversaties.
Wat nou als ik door de supermarkt had geroepen dat het kut ging met me; dat ik ’s nachts huilend wakker werd en dat ik me verschrikkelijk eenzaam voelde? Wat dan?
Ik ben ervan overtuigd dat bij meer dan de helft van de keren dat mensen elkaar vragen hoe het gaat, ze eigenlijk alleen rekening houden met een positief antwoord. Of in ieder geval een neutraal antwoord. Het zijn van die nietszeggende gesprekjes waar ik helemaal niks mee kan. Ik word er zelfs zenuwachtig van. Ik ben geen koetjes-kalfjes-persoon. Regelmatig kom ik op straat, of ergens anders, iemand tegen waarbij het niet duidelijk is of er alleen maar gegroet gaat worden of dat er ook stilstaand een gesprekje gevoerd dient te worden. Vaak besef ik me pas later, als ik na een allerhartelijkst “Haaaai” doorgelopen ben, dat het misschien best aardig van me zou zijn geweest om diegene even te vragen hoe het nu met haar zoon gaat op de nieuwe school. Het is geen desinteresse van mij maar ik ben er gewoon niet zo goed in. Ik ben geen chit-chatter. Nooit geweest. Misschien kan ik me ook gewoon niet voorstellen dat er ook maar íemand zit te wachten op mijn koeien en kalveren. Zo schepte ik vroeger ook nooit op over mijn kinderen. Ik deelde de eerste tandjes, stapjes en woordjes niet op verjaardagen of tijdens de koffiepauze op mijn werk. Ik was (ben!) echt wel een hele trotse moeder maar draag dat niet te pas en te onpas uit. Oók niet als mensen me vragen hoe het met de meiden gaat. Misschien uit angst „niet interessant genoeg” te zijn?
Het stomme is dat ik echt heus wel een prater ben. Ik hou van mooie gesprekken. Van gesprekken waarin ruimte is om elkaars mening te horen en om dingen van verschillende kanten te benaderen. En daar dan weer over te bomen. Héérlijk! Geen lastig onderwerp ga ik uit de weg. In dit soort gesprekken ben ik ook heel open; neem geen blad voor de mond en ben oprecht geïnteresseerd in de ander.Eigenlijk gaat alles dan vanzelf.
In tegenstelling tot de ‘hallo-hoe-gaat-het-met-jou-met-mij-gaat-het-goed-gesprekjes’ dus.
Soms ben ik wel eens jaloers op die gezellige babbelkousen die altijd wel een leuk en gezellig verhaaltje hebben. En die dat kunnen brengen met een soort van natuurlijke naïviteit die ik best sexy en charmant vind. Niet te verwarren met van die vrouwen die vooral kletsen-om-het-kletsen zonder bij de ander te checken of het onderwerp wel aanslaat. Ik verbaas me dan ook écht dat deze vrouwen ellenlang kunnen uitweiden over de zus van een collega en daar de kinderen van zonder te beseffen dat haar publiek allang is afgehaakt.
Nu ik er zo over denk is dat laatste misschien wel mijn punt. Misschien is de angst om niet echt interessant gevonden te worden wel de reden dat ik niet graag over míjn koetjes en kalfjes praat.
Hier zit ook een tegenstrijdigheid want zó belangrijk vind ik het niet om interessant gevonden te worden. Misschien is interessant niet het goede woord. Onderhoudend of Boeiend dekt beter de lading.
Maar vertel eens, hoe gaat het met jou?
..dit alles is niet het sterktste punt van mijn beide middelbare-scholiere-kuikens.
Ze hebben het niet van een vreemde want ook ik was hier vroeger een ramp in.
Door het-niet-kunnen-plannen had ik vroeger ook geen overzicht. En heel eerlijk gezegd vond ik het wel best. Daardoor ben ik nu héél goed in crisismanagement. Als plan A dreigt te mislukken kan ik naadloos over op plan B. Ik heb geleerd vertrouwen te hebben in “een goede afloop” en raak dus niet van de leg als iets niet helemaal “volgens planning” loopt. Mede omdat ik dus vaak geen planning heb. Best lekker, kan ik je zeggen. Ik ben een kei in ad-hock dingen oplossen en presteer het beste onder enige druk. Ik ben zo’n type die met haar jas al aan (omdat we op visite gaan) nog even snel een zelfgemaakt kadootje zeer creatief inpakt en er nog een gedicht bij schrijft in 5 minuten. Of de lekkerste dingen op tafel weet te toveren als we onverwachts bezoek krijgen.
Deze laissez-faire-houding past bij mij. Ik vaar er goed bij; zou het denk ik niet anders kunnen of willen. Mijn echtgenoot denkt daar soms anders over. Hij is het tegenovergestelde wat dat betreft. Plannen en vooruit kijken, weten waar je aan toe bent voor de broodnodige rust in het hoofd is waar híj van houdt! Regelmatig vraagt hij aan mij: “En, wat is het plan?” en verwacht daar dan ook een gestuctureerd en weloverdacht antwoord op.
Omdat we allebei niet geloven in toeval zijn we er dus van overtuigd dat we van elkaar kunnen leren. Hij een beetje loslaten, wat lastig is voor een controle freak, en ik een klein beetje meer structuur in alles, wat lastig is voor een “makkelijk typje”.
In de afgelopen jaren (Lief en ik zijn nu 8 jaar samen) heb ik inderdaad geleerd dat ik het huishouden bijvoorbeeld prima kan organiseren als ik me houd aan mijn to-do-lijstje (anders komt er geen bal van terecht en schuif ik alles door naar “morgen”..).
Samen plannen we…en laten we los. Maar dit zal altijd ons sparringspunt blijven vrees ik.
Afijn, ik had het dus over mijn 2 dochters die, net als hun moeder, erfelijk belast zijn met slordigheid. HIER schreef ik er al eens een blogje over.
Ik ben dus geen moeder die haar kinderen elke keer vraagt of ze hun kamer willen opruimen. Ik help ze wel bij het ordenen. Als al hun kleding verplaatst is van kast naar grond moeten ze dat zelf weten en krijgen ze daar niks van. Maar dat is met schoolboeken en schriften anders. We hebben hier aan de lijve ondervonden dat hun schoolprestaties lijden onder ongeorganiseerdheid. Het feit dat de meiden AL hun schoolboeken óm de week van papa naar mama moesten sjouwen ivm co-ouderschap hielp daar niet aan mee. Sinds kort wonen Juliëtte en Merlijne bij ons (dus geen co-ouderschap meer) en hoeven ze niet meer te slepen met hun spullen. Dat is fijn want zo langzamerhand komt er rust.
Voor allebei kochten we houten bakken bij Ikea voor hun schoolboeken. Vak per bak. Heel handig en overzichtelijk. Er worden geen boeken meer vergeten. Er zijn geen boeken ineens “kwijt”.
Ik kan het iedereen aanraden!
Ik ga mijn droom waarmaken!
Al jaren speelde ik met het idee om eens een soort spirituele-chill-creatieve-vakantie week te organiseren in het huis van mijn ouders in Frankrijk: La Jarrige …en dan speciaal voor vrouwen.
Een paar maanden geleden hakte ik de knoop door en maakte ik concrete plannen. Eerst alleen nog in mijn hoofd. Na wat gesprekken met mijn ouders en met wat mensen om mij heen kregen mijn plannen wat meer vorm.
Het wordt een week vol ontspanning, goede gesprekken, kampvuuravonden, lekker eten&drinken en creatief bezig zijn.
Zoiets als dit…
Ik maakte een website en vandaag is de dag aangebroken dat ik mijn “kindje” kan delen met jullie.
Nieuwsgierig? Kijk dan snel op www.laissezfaire.simpsite.nl
Eigenlijk ben ik al die anti-zwarte-Pieten-mensen dankbaar. Dankbaar dat ze eeuwenoude Nederlansche tradities ter discussie stellen en het ook nog voor elkaar krijgen dat ze uiteindelijk verdwijnen. Of in ieder geval ervoor zorgen dat we voortaan Sinterklaas vieren met een bijsmaak. Dat zal ons leren! Een beetje onbezorgd gaan zitten vieren!
Het zet me aan het denken. Ik ben een mensenmens en een zeer vredelievend persoon. Iedereen tevreden stellen is my middle name.
We leven met, inmiddels, 17 miljoen mensen hier in Nederland en om het een beetje gezellig te houden moeten we rekening met elkaar houden.
Daarom ben ik dan ook vóór het afschaffen van Kerst. Ten eerste moeten we alle dierenactivisten serieus nemen. Het kan anno 2014 echt niet meer dat je met droge ogen het verhaal vertelt over een ezeltje dat meer dan 100 kilometer achter elkaar liep, door de hete woestijn. Zielig!
En wat dachten jullie van Maria? Ja, ze was zwanger, dat klopt. Maar kom op hé, een klein stukje lopen gaat toch wel? Niet erg geémancipeerd hé Maria?
Als we Kerst afschaffen hoeven we ook geen aanslag meer te plegen op de natuur door het elk jaar kappen van dennenboompjes. Ik denk dat we daar de milleu-activisten heel blij mee maken.
Oud en Nieuw, ook zoiets. Wat vieren we eigenlijk? Dat het ene jaar afgelopen is en het volgende kan beginnen? Ik vind dat respectloos naar al die mensen die een rotjaar achter de rug hebben of nog gaan krijgen. Trouwens, die oliebollen schaffen we ook maar meteen af, uit medeleven voor al die mensen met een glutenallergie! Om maar te zwijgen over de trauma’s en verwondingen die mensen opliepen met vuurwerk.
We moeten meer rekening houden met elkaar. We zouden toch niet willen dat we een samenleving vormen waarin iedereen maar een beetje viert wat hij wil vieren?
Hemelvaart? Afschaffen uit goodwill voor mensen met hoogtevrees. Goede vrijdag? Weg ermee. Respectloos voor mensen met een depressie die een kutdag hebben. Witte donderdag? En de kleurenblinden dan? Sint Maarten? Wat dacht je van ál die zwervers en diabetici? Het kan niet meer. Oja, Vaderdag en moederdag. Weet je wel hoe die dagen voelen voor weesjes? Afschaffen! En voor al die mensen die het geluk in de liefde nooit zullen vinden vind ik Valentijsdag té pijnlijk.
Trouwens, al die seizoensgebonden feesten kunnen ook op de schop. Het klimaat verschuift langzaam. Alle feesten die „het begin van de Lente” aankondigen slaan straks nergens meer op. In Mei legt er geen vogel meer een ei. Ze kijken wel lekker uit! VEEL te koud. Paaseieren zoeken in een dik pak sneeuw is niet chill. En een konijn die eieren verstopt sloeg toch al nergens op. Elimineren!
Het oogstfeest eind Augustus? Vergeet het maar. Er valt nog niks te oogsten. Eind September is vroeg genoeg. Maarja, dan vieren we normaal gesproken Sint Michael; de tijd dat we eigenlijk kritisch naar onszelf zouden moeten kijken en daar lessen uit zouden moeten halen. Ik stel voor om dit uit respect voor alle egoïsten, narcisten, chagrijnen en negatievelingen van deze wereld, ook maar af te schaffen. Té confronterend!
Misschien moeten we zelfs de hele zomervakantie maar opdoeken om solidair te zijn met alle werkelozen. Zij hebben immers ook nooit vakantie en dat is niet eerlijk. En om deze groep nog meer tegemoet te komen skippen we de dag van de Arbeid ook maar.
Weetje wat? Dan houden we toch lekker alleen Carnaval over?! Maak je alle gemiste feesten en vieringen in een keer goed met comazuipen-met-een-verkleedpak aan en „eens lekker 3 dagen even helemaal jezelf zijn”. Heerlijk!
Alhoewel, dit feest kan ook leiden tot maatschappelijke discussies met al die boerenkielen, nonnenjurken en verpleegsterspakjes.
Laat maar….
Mij krijg je niet gelukkiger dan met een herfstwandeling in het bos.
De kleuren.
De geuren.
Héérlijk!
Met de zonnestralen die door de bomen schijnen lijkt het wel een sprookje!
Onze hond die helemaal los gaat op het sporenzoeken en bij elke kruising van een pad braaf op ons wacht. Bang dat hij ons kwijtraakt.
Wij, hand in hand. Even alle dagelijkse dingen loslaten en elkaar vinden.
Een dag zoals gisteren is een dag met een gouden randje!
Seasons is een project gestart door Jane.
Wil je er meer over weten bekijk de linkjes dan even. Meedoen kan natuurlijk ook!
Zondagmiddag. In huize Barbaramama delen we de rust.
Het is Herfst.
Michaelstijd in volle gang hier.
Draken worden moedig bevochten.
Alles lijkt om te slaan.
Groen wordt Rood, Buiten wordt Binnen, daglicht wordt kaarslicht, uitbundig wordt stil…
Bij ons thuis snakken we naar Rust….
Michael maakt langzaam plaats voor Sint Maarten; met zijn wijze Liefde.
Als je deelt, heeft iedereen genoeg. Delen met hart en ziel; daar gaat het om.
Uiteindelijk is geven leuker dan krijgen. Een oude spirituele wet zegt: Als je geeft, krijg je het in drievoud terug. Het is aangetoond dat mensen die veel geven Gelukkiger zijn.
Door te delen zonder iets terug te verwachten krijg je een gevoel van voldoening. De wet van Geven geldt echt niet alleen voor aardse goederen zoals geld, spullen, eten of drinken maar ook zeker voor ontastbare zaken als emoties, complimenten, Liefde en Vriendelijkheid.
Vooral de laatste spreekt mij heel erg aan. Gewoon een beetje vriendelijk zijn kost echt niets extra’s! Sterker nog: het is de snelste manier om ook iets terug te krijgen. Namelijk een lach, een aardig woordje of gewoon een vriendelijke blik.
Ik ben een gever van nature. Ik geef graag. Ik word blij van Geven.
Maar dat Geven van mij is soms wel een dingetje. Ik blijf geven totdat er weinig over blijft om te geven en totdat ik besef dat Ontvangen soms ook best leuk zou zijn.
Wat dat betreft kan ik nog wel wat leren van Sint Maarten. Hij gaf tenslotte maar de helft van zijn mantel weg aan de arme bedelaar. Het is goed om nog wat over te houden voor jezelf. Je kunt niet meer Delen als je álles weggeeft.
Ik denk dat ik van die laatste zin een tegeltje maak! 😉
You are my wild is een wekelijks foto project op internet. Een project van 14 fotografen die in één beeld de liefde voor hun kinderen weergeven. In Nederland en België is het project nu ook al een tijdje geliefd. Op Zilverblauw kan je via de deelnemerslijst een kijkje nemen op de verschillende blogs die meedoen. Ik heb het altijd een prachtig project gevonden maar voelde nooit de behoefte om wekelijks mee te doen. Mijn prachtige kinderen, waar ik ape-trots op ben, vinden het niet altijd even leuk als hun moeder wéér met die camera aan komt zetten. Het is knap lastig om spontane, onopgemerkte plaatjes te schieten van pubers die zich áltijd bewust zijn van zichzelf.
Maar soms….heel soms lukt het me en vang ik één van mijn kinderen in een prachtig plaatje. Uiteraard gevolgd door: “Mahaaam! Moet dat nou? Laat eens zien!”.
En dan, als ik geluk heb, komt de foto door de ballotagecommissie en krijg ik toestemming om hem op mijn blog te plaatsen. Hurray!
Dus hier is ze; Juliëtte Emelie, het kind dat mij 15 jaar geleden moeder maakte. Het gevoelige meisje. Het meisje waar ik enorm trots op ben en waar ik onmetelijk veel van houd. Het meisje dat door vallen en opstaan leert haar eigen grenzen te bewaken. Het meisje dat op zoek is naar Zichzelf en daar momenteel heel erg haar moeder voor nodig heeft.
YOU ARE MY WILD
I am your parent you are my child
I am your quiet place, you are my wild
I am your calm face, you are my giggle
I am your wait, you are my wiggle
I am your audience, you are my clown
I am your London Bridge, you are my falling down
I am your Carrot Sticks, you are my licorice
I am your dandelion, you are my first wish
I am your water wings, you are my deep
I am your open arms, you are my running leap
I am your way home, you are my new path
I am your dry towel, you are my wet bath
I am your dinner you are my chocolate cake
I am your bedtime, you are my wide awake
I am your finish line, you are my race
I am your praying hands, you are my saving grace
I am your favourite book, you are my new lines
I am your nightlight, you are my sunshine
I am your lullaby, you are my peek-a-boo
I am your kiss goodnight, you are my I LOVE YOU
Author: Maryann K Cusimano