Je kent ze vast wel; van die muziekofielen. Mensen die helemaal leip van muziek zijn. Mensen die de hele discografie van de jaren 60, 70, 80 én 90 in hun hoofd hebben zitten. Mensen die bij het eerste deuntje al meteen weten wie het zingt, welke band het is, uit welke tijd het nummer stamt én ook nog mee kunnen zingen. En dan ook nog heel verbaasd en lichtelijk verwijtend aan mij vragen: „Kén je die niet??”
Nee, die ken ik niet, nooit van gehoord, er gaat geen lichtje branden en ik krijg regelmatig het gevoel dat ik mijn hele jeugd, wat muziek betreft, onder een steen heb gelegen (behalve voor één band). Ja, ik ken het hele genre van de Beatles en de Dire straits, omdat mijn ouders daar naar luisterden. Ikzelf luisterde tot aan mijn 12de naar Kinderen voor Kinderen en daarna kwam Roberto Jacketti and the scooters. En nog een band….
Natuurlijk zitten er ook in míjn hoofd een hoop nummers. Ook ík heb heus wel regelmatig dat ik een nummer ineens, na 25 jaar niet gehoord te hebben, mee kan zingen en dat mijn kinderen vragen: „Hoe kén je die in godsnaam?”. Dus blijkbaar stond de radio vroeger niet altijd uit bij mij.
Ik kom er overigens nog steeds regelmatig achter dat ik sommige nummers compleet fonetisch meezing. Inwendig lig ik dan in een deuk om mezelf!
Die ene band waar ik het over heb is U2. Vanaf de eerste keer dat ik kennismaakte met Bono &de rest was ik verkocht. Ik weet echt niet meer in welk jaar het was. Voor mijn gevoel vanaf het prille begin van U2 maar dat lijkt me sterk want het eerste album stamt uit 1980. En toen was ik 8. Waarschijnlijk was het in 1983 ,met het nummer Sunday bloody sunday, dat mijn Liefde begon.
Al die jaren, tot op de dag van vandaag, ben ik U2-fan. Geen hysterische, maar een enorme liefhebber. De klanken van U2 horen bij mij; bij mijn leven.
U2 sleepte mij door lange autoritten op de achterbank naar Frankrijk. Bono zong in mijn oren door mijn felbegeerde, knalgele Sony walkman (met op de achtergrond de Dire straits van mijn vader 😉 )
U2 sleepte mij door huiswerk en leren voor proefwerken en later mijn examens. U2 was er voor mij bij puberverdriet en bij liefdesverdriet.
U2 was er toen ik voor het eerst op kamers ging wonen en ik regelmatig alleen in mijn zusterflatje zat. Bono galmde door menig leeg huis tijdens klussen en verhuizingen. Tijdens concerten (ik heb werkelijk geen idee hoeveel dat er zijn) voelde ik de muziek letterlijk tot in mijn hart en het gevoel dat ik de band bijna kon aanraken (toch een beetje hysterisch?) was gaaf! Maar nog nóóit voelde ik mij zó dichtbij U2 als in Ierland. In Dublin bestond (helaas gesloten in 2004) een pub genaamd Dockers. Het was de pub waar U2 regelmatig kwam. Zittend aan de bar op een barkruk waar Bono misschien wel eens op zat, met een halve liter Guinness voor mijn neus, voelde ik mij alsof ik zojuist een vlag had gepland op de Mount Everest!
U2 was erbij toen ik mezelf compleet kwijt was in de tijd van mijn scheiding. Bono zag mij mijn tweede jeugd beleven, met alle ups and downs, en was erbij toen ik weer in rustiger vaarwater kwam.
Zoals ik al zei, ik ben echt geen muzieknerd. Ik weet niets van stromingen en ik pluis geen teksten uit. Maar de muziek van U2 raakt mij meteen in mijn kern. Ik VOEL de muziek, de woorden, de stem van Bono en de gitaar van The Edge. Bij nieuwe nummers lijkt het alsof ik ze al jaren ken en kan ik vaak meteen al meeneurieën.
Ik vind het zo knap dat U2 door alle jaren heen zulke herkenbare muziek heeft gemaakt. Oke, af en toe een uitstapje naar iets expirimenteels maar hé, thats life! Bij het album Zooropa waren de mannen van U2 mij heel even kwijt. Maar terugkijkend weet ik nu zelfs dát album te waarderen.
Vandaag de dag helpt Bono me bij het hardlopen. Ik geloof niet in toeval maar als ik mijn muziek op de Iphone tijdens het hardlopen op shuffle heb staan, hoor ik in élk U2 nummer wel het woordje „run” voorbij komen.
Het spiksplinternieuwe album van U2 is net uit. Wat een stunt en wat een kadootje van U2 en Apple om het album gratis weg te geven via de App-store! Ik denk dat alleen échte U2 kenners en liefhebbers snappen als ik zeg dat het nieuwe album voelt alsof het cirkeltje rond is. Het is misschien wel het beste album ever! Bij het beluisteren van „Songs of Innocence” waan ik me weer helemaal in de beginjaren van U2.
U2 hoort bij mij. Bij mijn verleden, bij mijn heden en bij mijn toekomst. En als het even kan wil ik deze aarde (ooit, over héle lange tijd!) verlaten met Unchained melody!
Zo, en dan ga ik nu stofzuigen en ramen lappen….met Bono!
