Het volgen van de kringloop van het jaar is mijn ingangetje naar mijn innerlijke wereld; mijn kern.
Dit klinkt voor sommigen misschien zweverig, geitenwollensokkerig, linksgedraaid en vaag. Voor mij niet. Het volgen van de kringloop van het jaar geeft mij houvast en zorgt ervoor dat ik niet opgeslokt word door het jachtige, snelle en materialistische bestaan.
Ik vind het bij tijd en wijle knap lastig om mijn eigen innerlijke stemmetje nog te horen boven al het lawaai uit.

Ik heb nogal de neiging om rekening te houden met alles en iedereen.
Hoe harder het buiten waait en stormt, hoe meer ik de behoefte voel om net als de natuur naar binnen te keren.
Letterlijk naar binnen keren door het in huis gezellig te maken, kaarsjes aan, minder buitenshuis doen, lekker op de bank met een kleedje en een haakwerkje.
Figuurlijk naar binnen keren door soms even stil te zijn en te voelen. Ruimte scheppen in mijn hoofd. Even afstand te nemen van sommige dingen. Zelfs van al het nieuws dat elke dag over ons heen gegooid wordt. Even géén mening hebben over “belangrijke” zaken is heel lekker en bevrijdend. Ik word er, naar mate ik ouder word, steeds beter in om dit te doen zonder schuldgevoel. Aan de buitenkant kan “het naar binnen keren” gezien worden als desinteresse voor de mensen en de wereld om me heen. Dat is het niet. Zelfbescherming heet dat.

Ik heb het ,zeker in de herfst, nodig om ruimte in mezelf te maken, te leren omgaan met de “najaarsstormen”, mijn eigen creativiteit weer te voelen, blij te worden met mezelf en mijn energievoorraad weer aan te vullen.

Ik tel mijn eikels en mijn zegeningen…

…om tot de conclusie te komen dat ik alles heb wat mijn hartje begeerd en dat het leven eigenlijk best heel V U R R U K K U L L U K is als je alle ruis weglaat.

Of om met de woorden van mijn oma te spreken: “Ik ben blij dat ik geboren ben!”