Verpleegkundige-zijn lijkt vandaag de dag wel op een kantoorbaan. Een verpleegkundige besteedt tegenwoordig bijna net zoveel tijd aan noteren,scoren,vastleggen,lijsten invullen, aftekenen en rapporteren dan aan directe patiëntenzorg. Het motto is: Als iets niet is vastgelegd in het EPD, is het niet gebeurd!

De tijd die wij als verpleegkundigen elke dienst achter de computer zitten wordt ook door collega’s als belachelijk veel ervaren. Ik ken geen collega die er niet over klaagt.
Natuurlijk is het goed om alles rondom de patiënten vast te leggen. Ik kan heus wel redenen bedenken waarom dat belangrijk is. Voor het verpleegkundig proces, voor de continuïteit, voor documentatie, om juridische redenen enz…Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het vak er niet leuker op vind worden. ‘Vroeger’ draaide je bijvoorbeeld een avonddienst en nadat je bijna 8 uur lang directe patiëntenzorg had gedaan besteedde je het laatste half uurtje van je dienst aan ‘rapportschrijven’. Alles wat van belang was schreef je op. Klaar.
Nu moet er zóveel worden vastgelegd dat je dat ONMOGELIJK pas aan het einde van je dienst kan doen. Het klinkt misschien wat overdreven maar tegenwoordig moet je bijna vóór en na elke handeling achter de pc kruipen om alles vast te leggen. (Om het maar niet te hebben over de irritatie van de plicht om steeds het scherm te blokkeren met je wachtwoord om het EPD af te schermen en de tijd die het kost om de boel weer op te starten).
Ik vind het een kwalijke zaak dat je als verpleegkundige vaak in het laatste uur van je dienst nog best wat dingen ‘Aan het bed’ zou kunnen doen maar dat die dingen blijven liggen omdat er óók nog gerapporteerd moet worden voordat de volgende dienst komt. En niemand wil te laat naar huis.
Het kan aan mij en mijn collega’s liggen hoor maar we zíen het bezoek van patiënten vaak denken: “ Guttegut, daar zitten ze weer hoor. Hebben ze niks beters te doen?”.

Net als een Amerikaanse collega; Kati van www.nurseeyeroll.com, voelde ik de behoefte om eens een lijst te maken van de dingen die wij als verpleegkundigen moeten vastleggen van een patiënt, tijdens een dienst. En let op, wij zijn verplicht om alles van de lijst vast te leggen. Dus denk niet dat als alles normaal is dat je dan niets hoeft te noteren. Want, hoe was het motto ook al weer? Oja: Als het niet is vastgelegd, is het ook niet gebeurd! Met andere woorden: je moet kunnen tonen en bewijzen dat NIETS je is ontgaan tijdens je dienst. Dus als er over een bepaald onderwerp geen bijzonderheden te melden zijn, moet je dat ook noteren.

Als een patiënt wordt opgenomen moet het volgende worden vastgelegd:
1. Contactpersoon; telefoonnummer, e-mailadres. Wat is de relatie tot de patiënt?
2. Is de patiënt in de afgelopen 2 maanden langer dan 24 uur opgenomen geweest in een buitenlands ziekenhuis? Zo nee, is de patiënt in de afgelopen 2 maanden korter dan 24 uur verpleegd of behandeld in een buitenlands ziekenhuis? Zo nee, heeft de patiënt contact gehad met een MRSA positieve patiënt? Werkt of woont de patiënt op een varkens-, vlees kalver-, of vleespluimveehouderij? Of komt de patiënt beroepsmatig in contact met levende varkens, vleeskalveren en/of vleespluimvee?
(je hebt geluk als alles met nee beantwoordt kan worden want als er een Ja bij zit volgen er nog meer acties die vastgelegd moeten worden)
3. Heeft de patiënt pijn? Wanneer is de pijn begonnen? Wat doet de patiënt tegen de pijn? Gebruikt de patiënt pijnmedicatie? Welke?
4. Is de patiënt in de afgelopen 6 maanden een of meer keer gevallen? Zo ja, dan verschijnt er een scherm waarin het zgn ‘valrisico’ moet worden vastgelegd.
5. Is de patiënt bang om te vallen?
6. Loopt de patiënt moeilijk of gebruikt de patiënt een loophulpmiddel?
7. Heeft de patiënt problemen met zien?
8. Draagt de patiënt een bril of lenzen?
9. Heeft de patiënt een gehoortoestel?
10. Is de patiënt onrustig, verward of heeft onvoldoende inzicht in eigen beperkingen?
11. Wat is de lengte van de patiënt?
12. Wat is het gewicht?
13. Wat was het gewicht 3-6 maanden geleden?
14. Was dit een bedoelde gewichtsverandering? (Indien het systeem het nodig acht volgt er een MUST scorelijst die ingevuld moet worden en er dient te worden vastgelegd in actieplan wanneer volgende evaluatiemoment is)
15. Heeft de patiënt geheugenproblemen?
16. Heeft de patiënt in de afgelopen 24 uur hulp nodig gehad bij zelfzorg?
17. Zijn er bij een eerdere opname of ziekte perioden geweest dat u in de war was? (Zoja, verschijnt er een DOS scorelijst=een scorelijst om een delier vast te stellen. Ook hier is het weer aan de verpleegkundige om een volgend evaluatiemoment vast te leggen in het actieplan)
18. Heeft de patiënt hulp nodig bij het baden of douchen?
19. Bij het aankleden?
20. Bij het naar toilet gaan?
21. Gebruikt de patiënt incontinentiemateriaal?
22. Heeft de patiënt hulp nodig bij transfer van bed naar stoel?
23. Heeft de patiënt hulp nodig bij het eten?
24. Is er decubitus aanwezig? Zoja, waar? Hoe groot? (In cm vastleggen) Behandelplan uitschrijven en vastleggen, inclusief evaluatiemomenten noteren)
25. Is er risico op decubitus aanwezig tijdens opname?
26. Is de patiënt eerder opgenomen geweest? Waarom? Ervaringen?
27. Heeft de patiënt momenteel andere aandoeningen/ziekte behalve opnamereden?
28. Ervaart patiënt daar op dit moment klachten van?
29. Rookt de patiënt? Zoja, hoelang, hoeveel, wat? Zoniet, wanneer gestopt?
30. Drinkt de patiënt alcohol? Zoja, hoeveel en wat?
31. Gebruikt de patiënt drugs? Zoja, wat, hoevaak en hoeveel?
32. Heeft de patiënt allergieën?
33. Heeft de patiënt moeite met met het innemen van medicatie? Is de patiënt therapietrouw?
34. Heeft de patiënt een gebitsprothese? Boven? Onder?
35. Heeft de patiënt een dieet?
36. Heeft de patiënt moeite met eten en/of drinken?(kauwproblemen, misselijk, braken, slikproblemen,weinig eetlust)
37. Wanneer heeft de patiënt voor het laatst ontlasting gehad?
38. Problemen met ontlasting? (Diarree,incontinentie,obstipatie,pijn)
39. Problemen met urineren? (Incontinentie,urineretentie,pijn,vaak/weinig plassen)
40. Heeft de patiënt hulp nodig bij toiletgang?
41. Heeft de patiënt hulp nodig bij lichamelijke verzorging? Zoja, welke hulp? (Dit dient allemaal genoteerd te worden in verpleegplan)
42. Hoe woont de patiënt? (Alleenwonend, samenwonend, gehuwd, weduwe/weduwnaar, inwonende kinderen, uitwonende kinderen, woonzorgcentrum, verpleeghuis,Focus woning)
43. Zijn er thuis aangepaste voorzieningen?
44. Verwacht de patiënt in de thuissituatie hulp nodig te hebben van anderen?
45. Hoe is het slaappatroon?
46. Problemen met slapen?
47. Gebruikt de patiënt hulpmiddelen om te slapen?
48. Zijn er zintuiglijke problemen? (Horen,zien,proeven,voelen, pijn)
49. Zijn er problemen met spreken?
50. Zijn er cognitieve problemen?
51. Zijn er in het verleden problemen met cognitieve functies geweest?
52. Heeft de patiënt geheugenproblemen?
53. Hoe is de concentratie?
54. Hoe is het geheugen?
55. Hoe is de oriëntatie?
56. Over welk probleem maakt de patiënt zich momenteel de meeste zorgen?
57. Hoe gaat de patiënt om met stress?
58. Hoe is de stemming? (Opgewekt, somber, gelijkmatig, wisselend, angst, paniek)
59. Burgerlijke staat?
60. Aantal kinderen?
61. Hoe is de onderlinge verstandshouding?
62. Wat is/was het beroep?
63. Heeft de patiënt na het 14de levensjaar een opleiding genoten? (Waarom vraagt u dat zuster?…. Geen idee!)
64. Waarden en levensovertuiging.
65. Heeft de patiënt wensen mbt levensovertuiging?
66. Heeft de patiënt behoefte aan geestelijke verzorging tijdens opname?
67. Heeft de patiënt een donorcodicil, euthanasieverklaring of wilsbeschikking?

Bovenstaande dient in ieder geval in de eerste 24 uur na opname te worden vastgelegd dus als de vorige dienst er geen tijd voor had wordt dit doorgeschoven naar een volgende dienst.(Lees:jouw dienst).
In het opnameproces (eerste uren nadat patiënt op de afdeling is) krijg je als verpleegkundige vaak ook nog een briefje onder je neus geschoven van de secretaresse met de vraag of je nog wat gegevens kan navragen bij de patiënt of diens familie. Bijvoorbeeld verzekering, naam huisarts of apotheek. Ook dienen wij aan de patiënt toestemming te vragen van de apotheek om gegevens op te vragen bij huis-apotheek. Daarbij moeten wij ook een copie maken van ID/paspoort van patiënt.

Nu kan het échte vastleggen pas beginnen….

1. Vitale functies (hartslag, bloeddruk, ademhalingsfrequentie, saturatie, temperatuur). Elk uur en indien stabiel om de 2 of 4 uur.
2. Urineproductie elk uur en indien stabiel om de 6 uur (kleur, hoeveelheid, samenstelling)
3. De pijnscore (VAS scorelijst invullen) ieder uur en indien stabiel wat minder vaak.
4. Ik moet vastleggen wat ik met de pijnscore heb gedaan. (Medicatie gegeven?)
5. Indien er medicatie gegeven wordt moet dit worden afgetekend en vooraf gecontroleerd door een collega (die dit ook moet vastleggen)
6. Ik moet vastleggen wat de pijnscore een uur na het geven van de pijnmedicatie is.
7. Een Glascow coma score; ieder uur en indien stabiel minder vaak. (Hoe reageert de patiënt?, voert de patiënt opdrachten uit? Praat de patiënt?)
8. De vorm, de grootte en de reactie van de pupillen.
9. Bij elke verandering in score dient de arts te worden geïnformeerd en dat moet worden vastgelegd.
10. Een compleet respiratoir verslag. Hoeveel zuurstof wordt gegeven? Hoe wordt zuurstof gegeven? (Masker, slang, bril) Wordt er uitgezogen? Hoevaak? Hoe ziet het sputum eruit? Verneveld? Hoevaak? Met wat? Resultaat?
11. Tracheacanule. Welke maat binnencanule? Is de canule gecuffed of ongecuffed? Hoelang ontcuffen? Wat is de cuff-druk. Hoevaak cuffdrukmeting? Is canule gespoeld? Wordt patiënt gedruppeld? Slikt de patiënt?
12. Bij elke wond, schaaf of oneffenheid dient de plaats, de grootte en de verzorging te worden genoteerd.
13. Ontlasting. Hoeveelheid, kleur, substantie.
14. Infuus. Hoeveel ml per 24 uur? Welke vloeistof? Op welke plaats zit het infuus? Hoe ziet de insteekopening eruit? Wanneer moeten de infuuslijnen en pleisters verschoond worden?
15. Externe ventrikel drain. Op hoeveel cm boven Monro staat de drain afgesteld. Hoeveel ml per uur liquor loopt de drain af? Hoe ziet de liquor eruit? Kleur? Staat de drain open of dicht? Is de insteekopening droog of vochtig? Is de patiënt nekstijf? Wordt de druk gemeten? Wat is de druk?
16. Vochtbalans. Wat is de vochtintake? Wat gaat eruit? Wat is de balans? Wordt de balans aangevuld? Met hoeveel? In hoeveel tijd?
17. Sondevoeding. Hoeveelheid per keer? Welke soort sondevoeding? Heeft de patiënt maagretentie? Hoeveel? Welke sonde is geplaatst? Wanneer moet sonde vervangen?
18. Elke keer als ik medicijnen geef moet een collega de medicijnen in het EPD uitzetten (ter controle) en ik teken per medicijn af.
19. Neurologische uitval. Heeft de patiënt uitval? Links of rechts? Paralyse, parese, krachtsvermindering, coordinatiestoornissen, gevoelsstoornissen, spasmen, neglect, hemianopsie?
20. Afasie? Motorische, sensorische, gemengde? Woordvindstoornissen, dysfasie, dysarthrie?
21. Slikt de patiënt veilig dunne dranken? Hoest de patiënt na eten of drinken? Sliktest invullen.
22. Heeft de patiënt kostbare spullen ingeleverd? (Sieraden,portomonee) Wat? Waar bewaard? Familie op de hoogte?
23.mDOS- scorelijst invullen (delier)
24. DEPRESS- scorelijst invullen (vroegtijdige herkenning van depressie)
25. Barthel-index invullen
26. Glucose dagcurve bijhouden. Om de 2 uur bloedsuiker controle. Uitkomst noteren en noteren wat de actie is. Vervolgens noteren wat het resultaat van die actie was. Ook als er geen actie nodig was, noteren!
27. Mobiliseren. Hoevaak mag patiënt uit bed? Op welke manier? (Tillift, hoge transfer, zelfstandig). Hoe gaat het mobiliseren?
28. Er moet van elke patiënt een samenvatting van ALLES bijgehouden worden dus elke verandering in het grote geheel moet worden genoteerd.
29. Noteren als er een arts langs komt en beschrijven wat er besproken is.
30. De VOD (voorlopige ontslagdatum)moet bekend zijn en genoteerd.

De bovenstaande lijst is bij lange na nog niet compleet maar geeft denk ik een goed antwoord op de vraag waarom verpleegkundigen zo veel achter de computer zitten.
Je moet dus eigenlijk alles wat je doet noteren. En let wel, bovenstaande moeten we noteren ALS NIKS VERANDERD. Als de patiënt ‘Niet zo lekker gaat’ moeten we bovenstaande noteren én nog veel meer! Alles wat er gebeurt, wat we eraan deden, wie we op de hoogte stelden, wanneer we dat deden, wat de reactie van de arts was, wat de opdracht was en hoe de patiënt daarop reageerde.

Als je dit allemaal leest en tot je door laat dringen vraag je je af of de zuster-van-tegenwoordig nog wel tijd heeft om een kussen op te schudden.

Koetjes en kalfjes
„Hé hallo hoe gaat het nu met je?” riep een kennis mij een keer toe middenin mijn scheidingsperiode toen we allebei bij de kassa van de supermarkt stonden. Ik bij kassa 1 en zij bij kassa 3 welteverstaan. „Goed hoor” loog ik “En met jou dan?” vroeg ik als afleidingsmanoeuvre. Het antwoord zal ook wel positief zijn geweest want zo gaat dat bij zulke supermarktconversaties.
Wat nou als ik door de supermarkt had geroepen dat het kut ging met me; dat ik ’s nachts huilend wakker werd en dat ik me verschrikkelijk eenzaam voelde? Wat dan?
Ik ben ervan overtuigd dat bij meer dan de helft van de keren dat mensen elkaar vragen hoe het gaat, ze eigenlijk alleen rekening houden met een positief antwoord. Of in ieder geval een neutraal antwoord. Het zijn van die nietszeggende gesprekjes waar ik helemaal niks mee kan. Ik word er zelfs zenuwachtig van. Ik ben geen koetjes-kalfjes-persoon. Regelmatig kom ik op straat, of ergens anders, iemand tegen waarbij het niet duidelijk is of er alleen maar gegroet gaat worden of dat er ook stilstaand een gesprekje gevoerd dient te worden. Vaak besef ik me pas later, als ik na een allerhartelijkst “Haaaai” doorgelopen ben, dat het misschien best aardig van me zou zijn geweest om diegene even te vragen hoe het nu met haar zoon gaat op de nieuwe school. Het is geen desinteresse van mij maar ik ben er gewoon niet zo goed in. Ik ben geen chit-chatter. Nooit geweest. Misschien kan ik me ook gewoon niet voorstellen dat er ook maar íemand zit te wachten op mijn koeien en kalveren. Zo schepte ik vroeger ook nooit op over mijn kinderen. Ik deelde de eerste tandjes, stapjes en woordjes niet op verjaardagen of tijdens de koffiepauze op mijn werk. Ik was (ben!) echt wel een hele trotse moeder maar draag dat niet te pas en te onpas uit. Oók niet als mensen me vragen hoe het met de meiden gaat. Misschien uit angst „niet interessant genoeg” te zijn?
Het stomme is dat ik echt heus wel een prater ben. Ik hou van mooie gesprekken. Van gesprekken waarin ruimte is om elkaars mening te horen en om dingen van verschillende kanten te benaderen. En daar dan weer over te bomen. Héérlijk! Geen lastig onderwerp ga ik uit de weg. In dit soort gesprekken ben ik ook heel open; neem geen blad voor de mond en ben oprecht geïnteresseerd in de ander.Eigenlijk gaat alles dan vanzelf.

In tegenstelling tot de ‘hallo-hoe-gaat-het-met-jou-met-mij-gaat-het-goed-gesprekjes’ dus.
Soms ben ik wel eens jaloers op die gezellige babbelkousen die altijd wel een leuk en gezellig verhaaltje hebben. En die dat kunnen brengen met een soort van natuurlijke naïviteit die ik best sexy en charmant vind. Niet te verwarren met van die vrouwen die vooral kletsen-om-het-kletsen zonder bij de ander te checken of het onderwerp wel aanslaat. Ik verbaas me dan ook écht dat deze vrouwen ellenlang kunnen uitweiden over de zus van een collega en daar de kinderen van zonder te beseffen dat haar publiek allang is afgehaakt.

Nu ik er zo over denk is dat laatste misschien wel mijn punt. Misschien is de angst om niet echt interessant gevonden te worden wel de reden dat ik niet graag over míjn koetjes en kalfjes praat.
Hier zit ook een tegenstrijdigheid want zó belangrijk vind ik het niet om interessant gevonden te worden. Misschien is interessant niet het goede woord. Onderhoudend of Boeiend dekt beter de lading.

Maar vertel eens, hoe gaat het met jou?

Eigenlijk ben ik al die anti-zwarte-Pieten-mensen dankbaar. Dankbaar dat ze eeuwenoude Nederlansche tradities ter discussie stellen en het ook nog voor elkaar krijgen dat ze uiteindelijk verdwijnen. Of in ieder geval ervoor zorgen dat we voortaan Sinterklaas vieren met een bijsmaak. Dat zal ons leren! Een beetje onbezorgd gaan zitten vieren!

Het zet me aan het denken. Ik ben een mensenmens en een zeer vredelievend persoon. Iedereen tevreden stellen is my middle name.
We leven met, inmiddels, 17 miljoen mensen hier in Nederland en om het een beetje gezellig te houden moeten we rekening met elkaar houden.

Daarom ben ik dan ook vóór het afschaffen van Kerst. Ten eerste moeten we alle dierenactivisten serieus nemen. Het kan anno 2014 echt niet meer dat je met droge ogen het verhaal vertelt over een ezeltje dat meer dan 100 kilometer achter elkaar liep, door de hete woestijn. Zielig!
En wat dachten jullie van Maria? Ja, ze was zwanger, dat klopt. Maar kom op hé, een klein stukje lopen gaat toch wel? Niet erg geémancipeerd hé Maria?
Als we Kerst afschaffen hoeven we ook geen aanslag meer te plegen op de natuur door het elk jaar kappen van dennenboompjes. Ik denk dat we daar de milleu-activisten heel blij mee maken.
Oud en Nieuw, ook zoiets. Wat vieren we eigenlijk? Dat het ene jaar afgelopen is en het volgende kan beginnen? Ik vind dat respectloos naar al die mensen die een rotjaar achter de rug hebben of nog gaan krijgen. Trouwens, die oliebollen schaffen we ook maar meteen af, uit medeleven voor al die mensen met een glutenallergie! Om maar te zwijgen over de trauma’s en verwondingen die mensen opliepen met vuurwerk.
We moeten meer rekening houden met elkaar. We zouden toch niet willen dat we een samenleving vormen waarin iedereen maar een beetje viert wat hij wil vieren?
Hemelvaart? Afschaffen uit goodwill voor mensen met hoogtevrees. Goede vrijdag? Weg ermee. Respectloos voor mensen met een depressie die een kutdag hebben. Witte donderdag? En de kleurenblinden dan? Sint Maarten? Wat dacht je van ál die zwervers en diabetici? Het kan niet meer. Oja, Vaderdag en moederdag. Weet je wel hoe die dagen voelen voor weesjes? Afschaffen! En voor al die mensen die het geluk in de liefde nooit zullen vinden vind ik Valentijsdag té pijnlijk.

Trouwens, al die seizoensgebonden feesten kunnen ook op de schop. Het klimaat verschuift langzaam. Alle feesten die „het begin van de Lente” aankondigen slaan straks nergens meer op. In Mei legt er geen vogel meer een ei. Ze kijken wel lekker uit! VEEL te koud. Paaseieren zoeken in een dik pak sneeuw is niet chill. En een konijn die eieren verstopt sloeg toch al nergens op. Elimineren!
Het oogstfeest eind Augustus? Vergeet het maar. Er valt nog niks te oogsten. Eind September is vroeg genoeg. Maarja, dan vieren we normaal gesproken Sint Michael; de tijd dat we eigenlijk kritisch naar onszelf zouden moeten kijken en daar lessen uit zouden moeten halen. Ik stel voor om dit uit respect voor alle egoïsten, narcisten, chagrijnen en negatievelingen van deze wereld, ook maar af te schaffen. Té confronterend!
Misschien moeten we zelfs de hele zomervakantie maar opdoeken om solidair te zijn met alle werkelozen. Zij hebben immers ook nooit vakantie en dat is niet eerlijk. En om deze groep nog meer tegemoet te komen skippen we de dag van de Arbeid ook maar.

Weetje wat? Dan houden we toch lekker alleen Carnaval over?! Maak je alle gemiste feesten en vieringen in een keer goed met comazuipen-met-een-verkleedpak aan en „eens lekker 3 dagen even helemaal jezelf zijn”. Heerlijk!
Alhoewel, dit feest kan ook leiden tot maatschappelijke discussies met al die boerenkielen, nonnenjurken en verpleegsterspakjes.

Laat maar….

Roken is slecht. Dat weet iedereen. Roken lijkt tegenwoordig zelfs not done.
Op veel plaatsen mág er niet eens meer gerookt worden. En als niet-roker ben ik daar uiteraard erg blij mee.
Maar nérgens vind ik roken zo storend als in-en-om een ziekenhuis.
Al 20 jaar ben ik verpleegkundige en heb qua roken heel wat veranderingen gezien. In mijn begintijd was het nog heel “normaal” dat er in de koffiekamer door de verpleging werd gerookt. De kamer stond blauw van de rook en na de koffiepauze werd er een walm van rook verspreid over de afdeling. Later werd dat gelukkig afgeschaft maar was het heel normaal dat er op bijna elke afdeling een Rookruimte was. Als ik mijn controles ging doen moest ik mijn patiënten regelmatig opzoeken in de rookruimte en controleerde ik de bloeddruk aan de ene arm terwijl de patiënt een sigaret in de andere hand had.
Ik heb jarenlang gewerkt op een afdeling waar patiënten met een rughernia werden geopereerd. Het was altijd heel frappant om te zien dat rokers een stuk sneller weer op de been waren dan niet-rokers. Niet-rokers luisterde naar de verpleging en de fysiotherapeut en mobiliseerden elke dag een klein stukje verder. Rokers daarentegen luisterden vooral naar Dokter Nicotine. En Dokter Nicotine adviseerde hen om eigenlijk direct ná de operatie zelfstandig naar de rookruimte te strompelen en een sigaret op te steken. Regelmatig moesten ik en mijn collega’s de patiënt van de vloer rapen omdat de hele wandeling naar de rookruimte en het genotstokje tóch teveel bleken.
Iets wat mij ook altijd verwonderde was dat veel longpatiënten, mét zuurstoftank en zuurstofslang in hun neus, aan het roken waren. Stikbenauwd, en maar doorroken. En wat dacht je van het ontploffingsgevaar!

Vandaag de dag heerst er, in ieder geval in “mijn” ziekenhuis een rook-ontmoedigingsbeleid. Voordat je het ziekenhuis binnenkomt hangen er bordjes met de tekst:”Dit is een rookvrij ziekenhuis”. Binnen is het dan ook nergens meer toegestaan om te roken…behalve in de speciale rookruimte met ingenieus lucht-afvoersysteem. Als ik er langsloop zie ik patienten zitten, of zelfs liggen want met een bed kan je er ook in, en denkt mijn zorgzame-ik “Lieve mensen, stop er toch mee”. Maar ik heb waarschijnlijk makkelijk praten. Ik weet heus wel dat roken hart(ver)stikke(nd) verslavend is en vooral voor díe mensen een welkome afleiding is in hun ziek-zijn. De sigaret, die in véél gevallen voor de ziekte zorgde, blijkt zich te ontpoppen als vriend; trooster; de schouder om op uit te huilen; de reddende engel; de afleider. En wie laat zijn vriend nu juist in die moeilijk periode vallen?

Voor personeel is het een ander verhaal vind ik. Ik ben echt van mening dat als je ervoor kiest om in een ziekenhuis te werken, in welke functie dan ook, je zeker een voorbeeldfunctie kan hebben. Een schrijnend voorbeeld is van járen geleden (misschien wel 15 jaar geleden) toen een longarts een patiënt kwam mededelen dat er verdacht plekje op de longfoto was gezien en de patiënt te woord stond met een pakje shag zichtbaar uit zijn doktersjas piepend. Echt waar, ik heb het echt meegemaakt!
Vandaag de dag vind ik het vooral storend als ik medewerkers-in-een-wit-uniform in de speciale ABRI’s zie staan, lurkend aan hun sigaret om vervolgens weer naar binnen te gaan om voor zieke mensen te zorgen. Om maar te zwijgen over de lucht van sigaretten die om hen heen hangt.
Zoals ik al zei heerst er een ontmoedigingsbeleid in ons ziekenhuis dat vooral geldt voor personeel. De plekken waar gerookt mag worden, worden steeds minder. En mensen moeten meer moeite doen om tussen hun werk door te kunnen roken.
Ik vraag me alleen wel af hóe ontmoedigend het is als er ABRI’s worden neergezet, compleet met prachtige hardhouten banken. En om de roker tegemoet te komen schaft het ziekenhuis zelfs speciale “Rookparaplu’s” aan om de roker droog van het ziekenhuis naar de rookplek over te laten komen. Het is alleen erg jammer dat veel mensen nog even een sigaret roken op weg naar huis, zo’n plu meenemen en natuurlijk ná het roken niet weer teruglopen naar het ziekenhuis om de plu weer in te leveren.
Hoezo ontmoedigingsbeleid? Je krijgt als roker nog een paraplu kado ook! Tel daarbij op de “kwartiertjes rookpauze” door de dag heen en roken wordt bijna aantrekkelijk op de werkvloer!

Ik zeg expres bijna. Want ik ben blij dat mijn eigen leven niet wordt beheerst door sigaretten. Van dichtbij maak ik die strijd elke dag mee. Het altijd op zoek zijn naar een moment om te roken. Het geïrriteerd raken als dat niet kan. Verslavingsgedrag. De stank. De schaamte. Stress. Angst voor ziekte.

“Toevallig” werkt mijn Lief in hetzelfde ziekenhuis als ik. Hij heeft nu de motivatie in zichzelf gevonden om te stoppen. Al bijna 2 maanden rookvrij! Lieverd, ik ben trots op je!