Puberkamers.
Puberkamers met rotzooi.
Puberkamers met héél veel rotzooi.
Met bureau’s vol blaadjes, boeken, snoeppapiertjes, lege drinkpakjes, (oog)potloodschaafsel, stoffige laptop, stiften zonder dop, vuile onderbroeken (ja écht!).
Met op de vloer allemaal kledingstukken-die-van-jou-of-mij-kunnen-zijn, vuile en schone kleding doorelkaar, weekendtassen half uitgepakt (lang leve de coouderschap en de volksverhuizing elke week!), schoolboeken en meer schoenen dan Imelda Marcus had.
De chaos is natuurlijk niet van 1 weekje hè. In de loop van weken stapelt de zooi zich op tot het moment dat niemand nog in één uurtje orde kan scheppen in de chaos.
Met lood in mijn schoenen doe ik de kamers van de meiden open; bang voor wat ik aantref.
Van schoonmaken en stofzuigen komt ook niks omdat ik geen zin heb om eerst een halve dag op te ruimen voordat er een stofdoekje of stofzuiger doorheen kán. Ik kom niet verder dan een dekbed rechttrekken en een raam, als ik die al kan bereiken, opengooien. En áls ik al een keer, met tegenzin, begin met opruimen krijg ik van mijn echtgenoot op mijn donder. „Je bent niet goed wijs! Laten ze het zelf maar doen, ze zijn oud en wijs genoeg!”.
„Ruim je kamer nu eens op!” „Eerst je kamer opruimen en dan pas (vul maar iets leuks in)”, „Je gaat hier niet eerder de deur uit vrijdag (Coouderschap) voordat je kamer is opgeruimd!”. „Als je je kamer niet opruimt krijg je ook geen zakgeld”, „In een opgeruimde kamer kan je toch veel beter huiswerk maken?” ,„Als je je vriendinnen meeneemt mag je eerst wel eens je kamer opruimen!”, „Een opgeruimde kamer is een opgeruimd hoofd!”, „Vind je het zelf niet veel fijner als je een opgeruimde kamer hebt?”…..en dat keer 2.
Als antwoord of reactie op bovenstaande krijg ik óf opgehaalde schouders, óf een zucht, óf „Jahaa mam”. En dan soms, heel soms, ruimen ze hun kamer op. Tenminste, dat vinden zij dan opgeruimd.
Dit is waarschijnlijk herkenbaar en een stressfactortje in veel gezinnen.
Ik wilde dit niet meer.
Ineens besefte ik dat ik deze situatie, die vooral MIJ veel stress opleverde, moest veranderen. Ik werd er geen leukere moeder van zeg maar.
En niet door de meiden harder aan te pakken want dat betekent alleen maar méér stress in huize Barbaramama. Nee, door MIJN gedachten hierover te onderzoeken.
Maar ik heb DE oplossing gevonden! Sinds een paar weken zijn allebei de puberkamers opgeruimd, schoon, gezellig en fris!
Heel simpel. Waarom lukte het maar niet om mijn 2 pubers hun kamers zo te laten opruimen zodat IK tevreden ben? Antwoord: Omdat dat niet gebeurt. Nu niet, nooit niet.
Jaren geleden ben ik gegrepen door de boeken (en de filosofie) van Byron Katie.
Ik herkende daar zoveel in. Haar manier van „omdenken en je eigen gedachten onderzoeken” heeft me echt in veel situaties geholpen.
Ik zal jullie de inhoud van „The Work” besparen want anders lijk ik wel een discipel van een goeroe, maar het komt er op neer dat mensen vooral (of alleen maar) stress ervaren door de gedachten die zij zelf hebben. En daar naar luisteren en handelen. ( Vooruit, toch een linkje voor nieuwsgierigen)
In mijn kinderkamer-opruim-geval onderzocht ik mijn eigen gedachten hierover.
„Ik vind dat pubers hun eigen kamer moeten opruimen”.
Vervolgens vroeg ik mezelf af: „Is dat waar? Vind ik echt dat het daar om gaat?”
Ik kwam erachter dat ik vooral zélf wilde dat de kamers gewoon netjes en opgeruimd zijn.
Mijn kinderen kan het geen bal schelen.
Conclusie: „Oke, als IK dat dan zo graag wil, en IK word blij en rustig van opgeruimde kamers, dan zal IK dat zelf moeten doen. Simpel he?
Toen ik dat besloten had ben ik ongeveer een halve dag bezig geweest om allebei de kamers spik&span te maken. Ik ruimde op, ik gooide weg, ik vouwde, ik stapelde, ik stofte, ik zoog en ik zeemde. Oh, wat voelde ik me fijn naderhand! Ik deed het dit keer niet meer met tegenzin omdat ik het losgelaten had dat mijn meiden dit „eigenlijk hadden moeten doen”. De dames waren allebei zeer blij met hun frisse kamers..dat dan weer wel.
En nu besteed ik elke dag ongeveer een kwartiertje of een half uurtje aan beide kamers en houd ik het bij. Geen stress meer….én opgeruimde kamers.
Bovenstaande werkt trouwens ook heel goed bij alle huis-in-huis-ergenisjes zoals de vuile sokken die je echtgenoot ALTIJD op de grond gooit. Je kunt al je energie steken in je ergernis en het bespreken met je echtgenoot waarom hij dat altijd doet. Je kunt zó erg naar je eigen gedachten hierover luisteren dat je gaat denken dat hij „schijt aan je hebt” of je respectloos behandeld. Tot je op het punt komt dat de sokken ervoor zorgen dat er een afstand tussen jullie komt.
Wat is er mooier dan elke dag nog geen 10 seconden te besteden aan het oprapen van de sokken van je liefje? Buk en voel de Liefde voor hem in plaats van de ergenis! Fuck de emancipatie! Leve de Liefde!
