2006/2007
“Neeeeee mama, ik wiiiihiiil niet!”
Een meisje van 5 klampt zich aan mij vast en mijn hart breekt als ik haar letterlijk van me af moet scheuren om haar in de auto van haar vader te zetten.
Tranen wellen op in mijn ogen maar ik bijt hard op mijn lip om te voorkomen dat ze straks over mijn wangen biggelen en mijn kinderen zien dat ik moet huilen. In plaats daarvan zwaai ik mijn meisjes uit met de woorden:”Daaaag liefjes. Tot over een week. Een week is zó voorbij. Voordat je het weet ben je weer bij mama. Bij papa is het ook leuk. Fijn weekend!” En dan rijden ze de straat uit……
Als ik terugloop naar de voordeur breek ik echt en het eerste uur kan ik niet stoppen met huilen. Ik voel me leeg, verdrietig…..een flutmoeder.
Ik houd me vast aan de gedachte dat het heus zal wennen. Co-ouderschap.
Week-op-week-af. Dat was toch wat goed zou zijn voor kinderen? Niet hoeven kiezen tussen papa of mama en bij allebei evenveel tijd doorbrengen. Alles in goed overleg. Als ouders-zijnde vooral niet aan jezelf denken maar aan de kinderen. Om je heen hoor je de vreselijkste verhalen van exen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen en hun ongenoegen, of zelfs haat, via de kinderen uitspelen. Heel veel vaders zien hun kinderen na een scheiding ineens maar 2 daagjes in de 2 weken. En zelfs die 2 spaarzame dagen worden regelmatig ingezet in het machtspelletje dat vaak gespeeld wordt.
Wij vinden het belangrijk dat kinderen opgroeien met evenveel bemoeienissen van papa als van mama. Daar zouden, statistisch gezien, kinderen het minst “beschadigd” uit komen. Geen ge-touwtrek, geen negatieve praat over de andere ouder, laagdrempelig contact met elkaar, samen naar ouderavonden, verjaardagen samen vieren en alle kosten door de helft.
2013
Al ruim 6 jaar leven wij zo ons leven. De kinderen zijn week-op-week-af bij hun vader of bij mij. Al ruim 6 jaar verhuizen ze elke vrijdag van het ene huis naar het andere. Al ruim 6 jaar pak ik om de vrijdag tassen uit of ín. Al ruim 6 jaar zeg ik ze óm de vrijdag gedag en zwaai ik ze uit. Het afscheid ging in die 6 jaar wisselend. Er waren hele perioden dat het zonder gedoe ging maar ook jaren van drama’s. Al ruim 6 jaar breek ik wéér als ze weg zijn. Al ruim 6 jaar voel ik me dan een parttime-en-flutmoeder. Al ruim 6 jaar hoop ik dat het went. Al ruim 6 jaar doet dat het niet…
In die 6 jaar is er ook een hoop veranderd. Gelukkig in positieve zin. Ik ben opnieuw getrouwd, met mijn jeugdliefje. Mijn Lief is ook gescheiden en heeft een dochter. Hij is één van die vele vaders die zijn kind maar 2 dagen in de 2 weken zag. Ik zeg ZAG omdat zijn prachtige dochter nu 16 is en nog minder bij hem komt. Ik zie al 6 jaar het verdriet en de pijn van een vader die zijn kind mist; die zou willen dat hij co-ouderschap had; die een hard lesje “loslaten” heeft moeten leren; die nu voor zichzelf een balans heeft gevonden. Ondanks zijn eigen gemis, vangt hij mij elke vrijdag als mijn kinderen weer weg zijn, op. Hij probeert de juiste, bemoedigende woorden te zeggen. Het valt niet mee. Het zorgt ook zeker voor spanningen.
Wij leiden een onregelmatig leven. We zijn een onregelmatig gezin. De ene week mét kinderen, soms een weekend met 3 kinderen, de andere week met z’n tweeën-en-de-hond. We werken allebei onregelmatig. Dagdienst. Avonddienst. Nachtdienst. En in het weekend-zonder-kinderen eigenlijk altijd Weekenddienst. Ik heb de prachtige regeling op mijn werk kunnen treffen dat ik mijn diensten werk in de week-zonder-kinderen. Zodra de meisjes bij ons zijn, werk ik niet en kan ik fulltime moederen, huishouderen en aan het hoofd staan van Firma Gezin. Ik ben dan in mijn element. Heb dan energie voor tien en stroomt mijn hart óver van Geluk. Zó zou het altijd moeten zijn! Regelmatig besef ik me dat ik dit bewuste gevoel van Geluk enkel kan ervaren omdat het in de week erna weer volledig anders is. Dat is mijn positieve kijk op de dingen. Niet-gescheiden ouders hebben altijd de zorg voor hun kinderen. Ik hoor vaak collega’s verzuchten:”Oooh wat lijkt me dát lekker zeg!” als ik vertel dat ik na mijn late dienst NIET ‘s morgens om 7 uur op hoef om mijn kinderen naar school te peda-goochelen. Nee, ik ontken niet dat dat ook best lekker is maar een wéék zonder je kinderen is lang, neem dat maar van mij aan! Ohnee, ik zeg het verkeerd: óm de week je kinderen een week moeten missen is lang. Dat is 2 weken per maand, 26 weken per jaar, 6 maanden per kalenderjaar, 3 jaar van de 6 jaar. You got the picture? Als ik het voor het kiezen had stond ik maar wat gráág na mijn avonddienst
‘s morgens vroeg op voor mijn kinderen. Met álle liefde die ik in me heb!
Kinderen opvoeden is een continue bezigheid. En dat is misschien ook wel het moeilijkst aan dit alles. Ik heb vaak het gevoel dat ik alles in de die ene week moet doen. Als ik iets opgebouwd heb kan ik het voor mijn gevoel nooit afmaken. Een issue met één van mijn dochters, een gesprek dat een vervolg nodig heeft (en niet pas 2 weken later!), extra aandacht. Dat soort dingen. Natuurlijk draag ik dingen over aan hun vader maar…..hoe zeg ik dit netjes?….ik ben niet voor niets gescheiden, zeg maar. Hij is vader; een man; en doet de dingen op zijn manier. Hij signaleert dingen in zijn eigen tempo en lost de dingen op zijn eigen manier op.
Ik ben Moeder.
Ik ben trots op mijn meisjes. Het zijn leuke meiden. Ze doen het allebei prima op school. Ze zijn sociaal en hebben vrienden. Met allebei heb ik een goede band. Het is een hele uitdaging om deze 2 totaal verschillende meisjes uit te laten groeien tot zelfstandige, leuke vrouwen. Nu ze allebei richting pubertijd gaan worden de verschillende karakters duidelijker en duidelijker. Eén dezelfde opvoeding voor allebei gaat niet werken. Ze hebben allebei verschillende begeleiding nodig. Vader én moeder tegelijk zijn valt niet mee. De één is al best zelfstandig en denkt na over de dingen terwijl de andere de neiging heeft te zweven met het gevaar voor 7 sloten.
Ze komen er wel. Mijn meisjes. Ik heb geen illusies. Kinderen van gescheiden ouders zullen later geheid last hebben van de gevolgen van een scheiding. Als ze straks volwassen zijn zal ik heus te horen krijgen wat er allemaal fout was aan mijn opvoeding en keuzes. Een geruststelling is wel dat ik nooit te horen zal krijgen dat ik ze bij hun vader heb weggehouden. De grootste reden van het kiezen voor co-ouderschap was omdat het ‘t beste zou zijn voor de kinderen. Daar hopen we dan maar op…
Ik merk nu, na ruim 6 jaar, dat ik vooral (en terecht) bezig ben geweest met wat goed zou zijn voor de kinderen en hun band met beide ouders…dat ik mijn eigen gevoel altijd op een tweede of zelfs derde plaats heb gezet. Wat is goed voor MIJ? Dat heb ik me nooit afgevraagd. Ik was van mening dat als ik een verstandige keuze zou maken, mijn gevoel er vanzelf wel achteraan zou gaan. Ruim 6 jaar houd ik mezelf voor dat alles went. Maar ik mag nu van mezelf voorzichtig uitspreken (concluderen deed ik al langer) dat de gevolgen van de scheiding (en dan heb ik het uiteraard vooral over het missen van mijn kinderen) ervoor hebben gezorgd dat ik nooit meer (oeh dit is eng..) 100% gelukkig ben. Dat mijn basisgevoel niet meer vanzelfsprekend “Happy” is. Zelfs aan mijn momenten van Puur Geluk zit een grijs randje.
Ik wil helemaal niet zielig doen of medelijden opwekken want mét mij zijn er nog miljoenen andere gescheiden mensen waarbij het een stuk beroerder gaat dan bij onze “perfecte” regeling die zó in de voorbeeldboekjes kan.
Het hardop uitspreken van dit gevoel, voelt ook ondankbaar. Ondankbaar naar de mensen toe die zorgen dat ik Geluk ervaar. Ondankbaar naar mijn Lief vooral. Ik kan hem eigenlijk niet goed duidelijk maken dat het Geluk wat ik bij hem voel losstaat van het verdriet dat ik voel als ik mijn kinderen mis. Het missen van mijn kinderen is niet alleen als ze er niet zijn. Zelfs in de week dat ze bij ons zijn overvalt me het “misgevoel” (zoals mijn jongste altijd zo mooi zegt) regelmatig. Het is een diepgeworteld verdriet…het besef dat ik hun jeugd niet meer kan overdoen; dat we hen de ervaring van een “normaal gezin” hebben ontnomen; dat ze de dingen maar moeten nemen zoals ze zijn…en dat ze dat ook gewoon doen zonder één onvertogen woord. Ik besef me eigenlijk steeds meer dat ik dagelijks leef met een ondraaglijk schuldgevoel. Schuldgevoel is my first name en Onzeker my last name.
Nu ruim 6 jaar later lijk ik wel toe te zijn gekomen aan mijn eigen gevoel. Ik vond het eng om dichtbij de kern van mijn verdriet te komen. En nóg moeilijker om het uit te spreken. Ik ben namelijk zo’n typje dat rekening houdt met de mensen om mij heen. En het is niet leuk om tegen je Lief hardop te zeggen (of te laten merken) dat je op sommige momenten doodongelukkig bent omdat je weet dat hij dat automatisch weer op zichzelf projecteert.
Zo werkt dat. Ik heb het te lang gedaan. Mezelf weggecijferd.
Maarja, wat dan?
Als ik puur naar mezelf kijk en zou doen wat ik het liefst zou willen dan zou ik vandaag nog het co-ouderschap terugdraaien. Dan zou ik lekker élke dag van mijn kinderen kunnen genieten. Dan zouden Lief en ik de kans krijgen om een écht Gezin te zijn. Dan zou ik niet elke week die klote tassen hoeven in te pakken. Dan zou ik mijn meisjes niet elke week hoeven uit te zwaaien en “Tot vrijdag” te zeggen. Dan zouden we gewoon lekker 6 weken vakantie hebben met elkaar en de héle Kerst samen zijn. Dan konden we élk jaar Oud&Nieuw vieren met elkaar. Dan was het logisch dat ze bij mij waren op hun verjaardag of met Moederdag. Dan was ík erbij als ze voor het eerst ongesteld werden of andere intieme dingen willen delen. Dan stond ik met een slaperige kop op het schoolplein na een Nachtdienst of moest ik me haasten na een dagdienst. Dan kuste ik ze élke avond “Goedenacht” en wekte ik ze élke morgen weer. Dan zouden ze maar één thuis hebben. Dan zou ik ze nooit meer willen missen. En zij mij niet. Dan zou ik me evenwichtiger en gelukkiger voelen.
Dát zou ík willen!
Maar wat ík wil is niet terug te draaien zonder dat er andere mensen zeer ongelukkig worden. Inclusief mijn kinderen. En daar was het allemaal om te doen toch? Dat de kinderen gelukkig zouden zijn. Daarom komt élk verdrietje, gemisje of ruzietje van de meisjes (gerelateerd aan de scheiding) éxtra hard aan bij mij. Want ik ben bereid om mezelf nog een aantal jaar (totdat ze op eigen benen staan) weg te cijferen voor hun geluk….maar dan moet ik wél zeker weten dat dit echt het beste is! Niemand kan mij die garantie geven. De tijd zal het moeten leren.
En ondertussen uit ik mezelf. Schrijf van me af en praat ik over mijn gevoel. En doe ik mijn best om de allerleukste en liefste moeder en vrouw te zijn die ze hier thuis kunnen wensen. Misschien ga ik er zelf ook een keer in geloven…..
