Mijn meisjes…
Met mijn nieuwe lens (Ooooooh wat ben ik blij met deze nieuwe aankoop!) kan ik ze ongemerkt bespieden 😉
Merlijne in een momentje met haarzelf….
En Juliëtte tijdens het uitoefenen van haar grote hobbie; fotograferen..
Zo moeder, zo dochter
Geen woorden nodig toch?
Foto’s zijn gemaakt door dochterlief Juliëtte. (13 jr)
Telling a story with photo’s. That was the last assignment we got for the Puur photo workshop
My photo’s in this assignment are maybe not the most perfect photo’s but they are definitely telling a story…..
The story of my daughter who plays a part in the school play.
Last night she and her class played a great show!
Jane, thank you so much for the instructive workshop!
We hebben 2 heerlijke, relaxte vakantieweken achter de rug.
We deden niet veel.
Ideeën genoeg maar de meiden waren echt toe aan R U S T….
Dus werd het begrip H A N G J O N G E R E N hier tot een Kunst verheven 🙂
Ik hou niet van zeuren over het weer. Je hebt er geen invloed op en “Vechten tegen de realiteit verlies je altijd”……maar ik mag toch wel zeggen dat ik het “jammer” (understatement) vind dat de échte Lente zich nog niet echt laat zien?
Daarom kocht ik bloemen. Bloemen die héél lang blijven staan. K U N S T B L O E M E N……
Vrolijk toch?
Heb je ook een Home sweet home blogje gemaakt? Plaats dan de URL van je HSH blogje (niet van je homepage) in onderstaande link. Op die manier kunnen we makkelijker bij elkaar naar binnen gluren 😉
Wat een voorrecht om deze 2 meisjes te zien opgroeien!
13 1/2 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder en bijna 11 jaar geleden voor de tweede keer.
Deze 2 mensjes maken mijn gevoel compleet. Allebei zó verschillend en zó bijzonder mooi op hun eigen manier.
Ze wonen óm de week bij mij of bij hun vader….gewoon omdat ons leven nu eenmaal zo is. De helft van de tijd mis ik ze en moet ik loslaten. Het valt me nog steeds na al die jaren zwaar om dan een moeder-zonder-kinderen-om-voor-te-zorgen te zijn. Mijn handen zijn dan leeg en mijn hart huilt.
Maar ooooooow wat een feest als ons huis zich dan weer, na die lange week, vult met de energie van deze 2 prachtmeiden!
Juliëtte en Merlijne, ik hou van jullie!
Gisteren kon je de Lente in de lucht voelen…en ruiken. Wat is er dan lekkerder dan een lange wandeling te maken met een vrolijke, blije hond en een superlieve, gezellige dochter? En wist je dat wij op één van de mooiste plekjes van Nederland wonen? ;))…..tenminste, dat vinden wij dan hè….
Gisteren werd ze 12….mijn grote dochter.
Sinds een paar weken zit ze op de Middelbare school en ooooooh wat gaat het hard! Ik was al gewaarschuwd door andere moeders, die ook een kind op de middelbare school hebben…. “Tegen de tijd dat het kerstmis is, ken je je eigen kind niet meer terug!” Nou lijkt dát me wat overdreven (please laat het overdreven zijn!) maar een verandering zie ik NU al. Juultje, mijn altijd meegaande, begripvolle en rustige kind, zie ik veranderen in een puber-met-pubertrekjes. Buiten dat ik het soms best lastig en heftig vind, zo’n pre-puber (en nu hoor ik alle moeders met échte pubers heel hard lachen en zeggen “wacht jij maar af”) vind ik het vooral ontroerend als ik zie hoe ze als een écht meisje van 12 soms worstelt met zichzelf; met de wereld om haar heen. De wereld die steeds groter wordt. Zéker nu ze zelfstandig met de bus naar Zeist gaat en niet meer alles hier veilig binnen ons eigen stadje doet.
Uren kan ze voor de spiegel staan…onzeker over haar puistjes…onzeker over haar haar. Ze is kritisch naar zichzelf toe. Ik vind haar prachtig en dat vertel ik haar vaak.
“Lieve schat, je bent mooi! Je hebt prachtige ogen, een lieve uitstraling, je bent leuk en grappig…en ik ben zo trots dat JIJ mijn dochter bent!”
“Je zou best wat meer tevreden over jezelf mogen zijn”
…..
….
“Moet je horen wie het zegt!” is het antwoord dan.
Wat zeiden ze ook al weer over kinderen en spiegels? ;))
Na weken…..ik bedoel maanden er naar uitgekeken te hebben is het vandaag zover. Juliëtte gaat naar “het middelbaar” zoals dat tegenwoordig heet.
Hier in Wijk bij Duurstede en omstreken zijn de middelbare scholen niet erg dikbezaaid zodat onze kinderen al snel heel wat kilometers moeten reizen om naar Doorn, Zeist of zelfs Utrecht te gaan. Zeker als je net zoals Juliëtte kiest om naar de Stichtse Vrijeschool in Zeist te gaan.
Oooooh wat was ze zenuwachtig. De laatste paar dagen kwam ze om de haverklap “effe knuffelen” bij me en werd haar stem steeds hoger en praatte ze steeds sneller. Hélmaal hyperdepieper was ze!
Gisteravond kwamen de tranen. Ze moest even ontladen….
Vannacht om 2 uur kwam Lief haar nog slaapwandelend tegen in de badkamer (heeft ze nog nooit gedaan) en ze kon zich er vanmorgen niets meer van herinneren.
Maar vanmorgen stapte ze vol goede moed haar bed uit. Ze was nog een klein beetje zenuwachtig.
Ik heb haar naar de bushalte gebracht….
….en daar ging ze…mijn kind!
Is het héél gek dat ik aan de buschauffeur vroeg of hij goed op mijn kind wilde passen?