Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha (Sorry about the mess, but we live here )
In deze blogjes schrijven Sacha van “Sorry about the mess but we live here” en Barbara van “Barbaramama” briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen.

Ik streng?
Nee, ik ben geen strenge moeder. Ik ben een onderhandelmoeder, een lievevredemoeder, een vanallekantenkunnensnappenmoeder, een geduldige moeder, een laatmaarwaaienmoeder; een moeder die vanaf het moment dat ze moeder werd de instelling heeft dat opvoeden VOORLEVEN is. En daar bedoel ik mee dat ik vind dat kinderen vooral kijken naar hoe jij de dingen DOET in plaats van wat je ZEGT. Met slechts wat sturing en aanspraak doen op hun gezonde verstand ben ik al een heel eind gekomen, vind ik zelf. Dat gezonde verstand heb ik er natuurlijk wel eerst zelf ingestopt he.

Waar het aan ligt weet ik niet maar ik heb best “makkelijke” kinderen op de wereld gezet. (Het meest rechtse kuiken op de foto uiteraard niet want dat is mijn makkelijke stiefdochter) Ik kan me niet herinneren dat ik ooit met hen door een ‘op de vloer van de supermarkt krijsende peuter-fase’ ben gegaan. Nee was nee. Tenminste, achter mijn Nee zat al heel vlot een Ja maar dat testten ze nooit uit. De braafjes. Met andere woorden, ik HOEFDE nooit mega streng te zijn. Ik zei gewoon hardop tegen de kinderen:” Nee dat mag niet…en ik weet het zéker!” Die laatste toevoeging was vooral om mezelf sterk te praten maar blijkbaar maakte ik het daarmee ook voor hen duidelijk.
Maar kleine meisjes worden groot. Vandaag de dag wordt mijn daadkrachtigheid ietsje meer getest. Alhoewel “omdat ik het zeg” hier ook nog verbazingwekkend goed werkt hoor.
Ik hoef van mezelf niet strenger te zijn maar ik zou wel graag van het stemmetje in mezelf afwillen dat, als ik streng ben, steeds zegt “Aaah dat is sneu, ze hebben het al niet makkelijk, straks vinden ze me niet meer lief, ik vind het zonde om de sfeer zo te verzieken enz enz..”. Mijn inner-watje helpt niet mee om me van mijn opvoedende kant te laten zien. Ik ruim liever zelf hun troep op dan dat ik ze er mee confronteer. (Dat DOE ik heus niet altijd hoor)
Er zijn een aantal uitspraken over het opvoeden van kinderen die mij echt helpen als ik het even niet meer weet. Ten eerste: “Die andere moeders doen ook maar wat”. Deze helpt me echt relativeren. Ten tweede:” Choose your battle”. Dat betekent dat ik bewust dingen laat gaan. Ik kies soms dingen (gedrag, situatie) waar ik mee aan de slag ga en dan laat ik andere dingen bewust even liggen. Ik benoem ze niet en maak er geen punt van. Dat betekent dat ik inderdaad af en toe een enorme scène schop over bijvoorbeeld de puinzooi op hun kamers. Wekenlang denk ik Laat maar en dan ineens is mijn maat vol en bijt ik me vast in de zwijnenstal kwestie. (Hier schreef ik er al eens eerder over). Of in de slechte-eet-kwestie of boeren-en-scheten-laat-kwestie of WiFi-kwestie of elke andere kwestie.

Jij noemt jezelf streng maar eigenlijk ben jij net als ik ook een onderhandelmoeder. Maar onze kinderen worden ouder (en wijzer) en we merken gewoon dat we het best heel goed hebben gedaan Sas. Onze kids hebben geleerd om zich goed in woorden uit te drukken, om hun mening te vormen en deze ook nog te beargumenteren. Ze zijn nog niet “af” hė; ze gaan de komende jaren dit nog verder verfijnen. En wij zijn hun sparringpartner!
En in de tussentijd blijft het toch een beetje pedagoochelen…

Benieuwd waar bovenstaand blogje een antwoord op was? Kijk dan snel op Sorry about the mess, but we live here en vergeet vooral geen reactie achter te laten; hier en bij Sacha.

Lief Spiegeltje,

Ja ik weet HEUS wel dat ik 43 ben. En ik weet heus wel dat ik niet meer de jongste ben. En ik merk heus wel dat er geen auto’s meer naar me toeteren of hoofden worden omgedraaid als ik passeer. Zo liep ik, ook al weer jaren geleden, op de parkeerplaats van de Jumbo op een ‘Jongen van mijn leeftijd’ af. Niet onknap. Hij glimlachte toen hij me zag (dacht ik), hij knipoogde naar me (dacht ik). Maar wat bleek? Achter mij liep een meisje van hooguit 17 jaar en al het geflirt was voor haar bedoeld. Nu gun ik iedere vrouw haar flirtmomentjes hoor en alhoewel ik de situatie ook wel grappig vond, merkte ik dat ik ‘kwoad’ was op die man van 40+. Ik wilde roepen :” Hallooo, IK had met je kunnen knikkeren hoor, back in the eighties! En toen was ZIJ nog jaren vloeibaar!”
“Mannen van mijn leeftijd” kijken liever naar 17 dan naar 43. En geef ze eens ongelijk.
(Alhoewel heb ik een man die het daar niet mee eens is..)

Let’s face it Bar, het verval is allang inzet.
Ik merk het hoor, mijn lijf doet soms raar. Mijn gewrichten in mijn handen zijn soms wat stijf en s’ ochtends duurt het allemaal wat langer voordat de kreukels uit mijn snuit zijn. Als ze al weggaan. Ik zak al jaren voor de potloodtest (ik wed dat ik nog zak voor de etui-test)) en mijn huid wordt steeds slapper. Op mijn handen hebben zich ineens bruine vlekjes genesteld en mijn leuke lachrimpeltjes zijn veranderd in blijvende kraaienpoten.
Ik word ouder….

Maar waarom zeg of denk ik dan nog steeds :”MEISJES van mijn leeftijd”?
Ergens, deep down inside, zie ik mezelf nog steeds als meisje blijkbaar. Een meisje dat getroost wil worden als ze verdrietig is, een meisje dat gek wil doen, een meisje dat de neiging heeft de handstand of radslag te doen als ze een grasveld ziet, een meisje dat onzeker is over haar uiterlijk.
Als ik bijvoorbeeld op tv vrouwen zie van mijn leeftijd dan schrik ik er vaak van hoe oud ze lijken. “Ongelofelijk!”, roep ik dan. In mijn hoofd en in mijn beleving ben ik véél jonger dan de cijfertjes die mijn leeftijd aangeven en vééél jeugdiger dan andere “meisjes van mijn leeftijd”. Totdat ik mezelf op foto’s zie en ik ZIE dat ik 43 ben en toch echt al decennia geleden veranderd ben van meisje in een vrouw.

Hoe zie jij dat voor jezelf Sas?

Bovenstaand blogje is geschreven in de serie: “Spiegeltje,…”.
In deze blogjes schrijven Sacha ( Sorry about the mess but we live here ) en Barbara ( Barbaramama ) briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

Reacties onder onze Spiegeltjes vinden we erg leuk!

Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha (Sorry about the mess, but we live here )
In deze blogjes schrijven Sacha van “Sorry about the mess but we live here” en Barbara van “Barbaramama” briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

We wonen niet bij elkaar in de buurt, voor Sacha voelt deze blog als een verdieping van de vriendschap, ze denkt dat dit voor Barbara ook zo is. Ze noemen elkaar niet voor niets “Spiegeltje”

Lieve spiegel,
Of ik mijn route anders had uitgestippeld als ik toen wist wat ik nu weet? Ik weet het eerlijk gezegd niet.
Wat ik wel weet is dat juist die route er bij mij voor heeft gezorgd dat mijn kijk op mezelf is veranderd. Jij schrijft dat je vroeger dacht dat je onzichtbaar was. Bij mij het tegenovergestelde. Ik was me vroeger bewust van mijn plek in (bijvoorbeeld) de klas. Ik behoorde zo gezegd bij de “cool kids”; ik was sociaal, had humor én de looks. Er was vroeger bij mij geen enkele twijfel over de vraag of ik wel leuk genoeg was. Dat klinkt misschien een beetje arrogant (dat was ik zeker niet!) maar was gewoon zoals het was.
Tegenwoordig zou ik wíllen dat ik nog op die manier over mezelf dacht. Mijn moeder zei altijd:”joh, als je eenmaal 40 bent geweest dan begint het pas”, doelend op de zelfverzekerdheid die dan aanwezig zou zijn. Na mijn 40ste zou ik lak hebben aan wat anderen over mij zouden denken. Na mijn 40ste zou ik lekker in mijn vel zitten en flierefluitend, met mijn schouders recht en mijn wipneus in de wind, door het leven paraderen. Stelde ik mij zo voor.
Ergens tussen mijn jeugd en mijn 43-ste is er een bepaalde onzekerheid over mezelf ingeslopen. Uiteraard behoorlijk onterecht….waarschijnlijk. Ik vraag me af of ik wel interessant genoeg ben, leuk genoeg ben, goodlooking enough ben, attent genoeg, creatief genoeg, lief genoeg, pittig genoeg, betrokken genoeg…..afijn alles dus. Vroeger had ik daar dus geen last van.

Dus lieve spiegel, bij mij zou dus het tegenovergestelde kunnen gebeuren. Ik zou zomaar géén Facebookberichtje kunnen krijgen van mensen van vroeger omdat ze misschien denken dat ik “way out of their league” was.
We hadden het er van de week over: Wat is het toch jammer dat je jezelf vaak niet op waarde weet te schatten. Dat je niet weet hoe andere mensen écht over je denken. Dat andere mensen wellicht positiever over je denken dan dat je over jezelf doet. Zonde! Soms zou ik willen dat ik alvast de speeches van mijn eigen begrafenis mag lezen 🙂 nee hoor, dat is maar gekkigheid. Ik weet wel dat ik mezelf onderhand wel eens wat meer zou mogen waarderen.
Opvoeden is voorleven. Ik hoop dat mijn kinders straks zelfbewuste en zelfverzekerde dametjes worden. En natuurlijk prijs ik ze de hemel in, bewonder ik ze openlijk in alles wat ze doen maar uiteindelijk zijn woorden maar woorden. Ze hebben een goed voorbeeld nodig zodat ze kunnen afkijken hoe een “self loving woman” er uitziet. Werk aan de winkel dus 😉

Benieuwd waar bovenstaand blogje een antwoord op was? Kijk dan snel op Sorry about the mess, but we live here en vergeet vooral geen reactie achter te laten; hier en bij Sacha.

Lief Spiegeltje,

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Hoe doe jij dat?
De buien van anderen hebben altijd grote invloed op mijn gevoel. Ik ben overgevoelig voor sfeertjes. Ik heb er lichamelijk én geestelijk last van als mensen om me heen geïrriteerd of sjaggerijnig zijn. Dit zonnetje kan niet schijnen als er bewolking is. Ik wil de ander dan ‘helpen’ om de zwarte bril af te zetten en reik een roze bril aan. Dat doe ik dan door de situatie (waarover de ander geïrriteerd is) hardop te bekijken van een zonniger(e) kant. Omdenken. Ik ben er een ster in om (voor mezelf) negatieve dingen om te zetten in iets positiefs. Zelf vind ik dat best een fijne eigenschap. Door deze “gave” leef ik redelijk stress-loos. Ik kan er niet tegen; tegen al teveel stress. Ik ben zowiezo allergisch voor negativiteit. Ik.Kan.Er.Niet.Tegen!
Maar je snapt dat bovenstaande nogal vermoeiend is. Voor mij, omdat ik constant in de Moeder Theresa modus schiet als ik zie dat een ander ergens mee worstelt. Barbara schiet altijd te hulp met een verlichtende andere (positieve) kijk op de zaak in de hoop dat de ander daar wat aan heeft, zich er iets van aantrekt en zich daardoor beter gaat voelen. Maar voor anderen schijnt het ook, hetzij op een andere manier, vermoeiend te zijn. Sommige mensen wíllen helemaal geen andere, positievere kijk op de situatie. Sommige mensen hóuden van hun zwarte bril. Sommige mensen háten roze….blijkbaar.

Waarom trek ik mij al die negativiteit dan zo aan? Waarom heb ik dan altijd de drang om de huis-tuin-en-keuken-psychologe uit te hangen? Waarom wil zo graag mijn nuchtere en positieve levenshouding overdragen op de mensen om me heen? Is dat écht omdat ik hén wil helpen? Is dat écht omdat ik het zonde van hun tijd en leven vind om je zo druk te maken over dingen waar we tóch met z’n allen geen invloed op hebben? (Mijn levensmotto is niet voor niets: “Vechten tegen de realiteit verlies je altijd!”)
Of is het een egoïstische gedachte van mij dat IK gewoon een pais en vree wereldje om me heen wil? Wil ik niet gewoon de wereld om mij heen positief hebben omdat IK daar goed bij functioneer?
Het wordt tijd dat ik mijn eigen motto weer eens goed op mezelf ga betrekken. Ik heb nu eenmaal geen invloed op het geklaag, gesjaggerijn of negatieve kijk op de wereld van anderen. In plaats van continu “de vertegenwoordiger van het Omdenken voor anderen” te zijn zou ik graag willen leren om me er voor af te sluiten. Ik zou willen dat ik mijn positivisme, vrolijkheid en nuchterheid zou kunnen behouden zodra er een negatieve donderbui in mijn buurt waait. Gewoon wachten tot de bui overwaait, dat hele negatieve pakketje bij de ander te laten en mijn licht ergens anders op te laten schijnen!

Nogmaals, hoe doe jij dat?

Bovenstaand blogje is geschreven in de serie: “Spiegeltje,…”.
In deze blogjes schrijven Sacha ( Sorry about the mess but we live here ) en Barbara ( Barbaramama ) briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

Reacties onder onze Spiegeltjes vinden we erg leuk!

Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha (Sorry about the mess, but we live here )