Categoriearchief: Stilte

De weg naar binnen…

Het volgen van de kringloop van het jaar is mijn ingangetje naar mijn innerlijke wereld; mijn kern.
Dit klinkt voor sommigen misschien zweverig, geitenwollensokkerig, linksgedraaid en vaag. Voor mij niet. Het volgen van de kringloop van het jaar geeft mij houvast en zorgt ervoor dat ik niet opgeslokt word door het jachtige, snelle en materialistische bestaan.
Ik vind het bij tijd en wijle knap lastig om mijn eigen innerlijke stemmetje nog te horen boven al het lawaai uit.

Ik heb nogal de neiging om rekening te houden met alles en iedereen.
Hoe harder het buiten waait en stormt, hoe meer ik de behoefte voel om net als de natuur naar binnen te keren.
Letterlijk naar binnen keren door het in huis gezellig te maken, kaarsjes aan, minder buitenshuis doen, lekker op de bank met een kleedje en een haakwerkje.
Figuurlijk naar binnen keren door soms even stil te zijn en te voelen. Ruimte scheppen in mijn hoofd. Even afstand te nemen van sommige dingen. Zelfs van al het nieuws dat elke dag over ons heen gegooid wordt. Even géén mening hebben over “belangrijke” zaken is heel lekker en bevrijdend. Ik word er, naar mate ik ouder word, steeds beter in om dit te doen zonder schuldgevoel. Aan de buitenkant kan “het naar binnen keren” gezien worden als desinteresse voor de mensen en de wereld om me heen. Dat is het niet. Zelfbescherming heet dat.

Ik heb het ,zeker in de herfst, nodig om ruimte in mezelf te maken, te leren omgaan met de “najaarsstormen”, mijn eigen creativiteit weer te voelen, blij te worden met mezelf en mijn energievoorraad weer aan te vullen.

Ik tel mijn eikels en mijn zegeningen…

…om tot de conclusie te komen dat ik alles heb wat mijn hartje begeerd en dat het leven eigenlijk best heel V U R R U K K U L L U K is als je alle ruis weglaat.

Of om met de woorden van mijn oma te spreken: “Ik ben blij dat ik geboren ben!”

Het stille, verlaten dorp dat te koop stond..

2 reacties

Misschien kun je je het nog herinneren..
Vorig jaar in het nieuws … “Een héél frans dorp te koop!”
Courbefy was ooit een florerend dorp met 200 inwoners en later een vakantiepark voor, voornamelijk, Franse schoolkinderen. Er staan 21 huisjes, er zijn tennisbanen, een zwembad, een restaurant, een gemeentehuis en zelfs een 13-de eeuwse kapel.

Omdat het dorp niet ver van ons huis in Frankrijk ligt (en mijn ouders er uit nieuwsgierigheid al een aantal keren waren geweest) gingen wij er heen…
Het was “spooky”!
Het dorp was verlaten en heeft erg lang te koop gestaan. Alles ademt een vervallen sfeer uit.
Het kapelletje leek soms nog gebruikt te worden. Een Mariabeeld, een altaar-met-bloemen en een antieke bidstoel waren daar de stille getuige van.

We hebben daar rondgewandeld en overal gesnuffeld en natuurlijk gefotografeerd:

AHAE, een Japanse kunstenaar, heeft het dorpje gekocht. En nu ben ik zo benieuwd wat hij ervan gaat maken.

Als je in het dorpje bent kan je een wandeling-naar-beneden maken, door een prachtig bos. Je komt dan bij 3 heilzame en geneeskrachtige bronnen.

Maar daar meer over in een volgend blogje…. 😉

Kleur

Geef een reactie

Juist vandaag kan ik wel een beetje kleur gebruiken!
Vanmiddag ga ik afscheid nemen van mijn (ex)schoonzusje die veel te vroeg ging. Onbegrijpelijk dat zo’n mooie, jonge vrouw de “keuze” kon maken om er een einde aan te maken…op een gruwelijke manier.

Photo 10-04-13 16 55 32

Zo moeilijk te bevatten dat je geen kleur meer in je leven ziet….

Photo 11-04-13 10 43 18

….dat alles zó grauw en grijs is geworden dat leven onverdragelijk is geworden.

Rust zacht lieve Krista.

Stilte…..

30 reacties

Deze week even niet zo’n zin om te bloggen..

Sinds afgelopen vrijdagavond heeft de hemel er een engel bij (of het heelal er een ster bij, het is maar net wat je gelooft…)

Afscheid van een lieve vrouw, mijn buurvrouw-van-vroeger; vriendin van mijn moeder; de vrouw (en haar gezin) waar we vroeger álle vakanties in Frankrijk mee beleefden; de vrouw die mij en mijn zusje aan een bijbaantje hielp (in hun slagerij); de vrouw die altijd klaarstond voor anderen; een keihard werkende vrouw; de vrouw die mij een lange brief schreef na mijn scheiding om me een hart onder de riem te steken; gewoon een Goed Mens…

De jarenlange strijd tegen borstkanker heeft ze verloren. 60 was ze pas…. En net weer oma van haar 4de kleinkind.

Dag lieve Annie, ik ben blij dat ik je vorige week nog een bezoekje heb gebracht en dat we nog gelachen hebben. Je gulle lach blijft altijd in mijn herinnering!

We zullen je missen!