Gisteren werd ze 12….mijn grote dochter.
Sinds een paar weken zit ze op de Middelbare school en ooooooh wat gaat het hard! Ik was al gewaarschuwd door andere moeders, die ook een kind op de middelbare school hebben…. “Tegen de tijd dat het kerstmis is, ken je je eigen kind niet meer terug!” Nou lijkt dát me wat overdreven (please laat het overdreven zijn!) maar een verandering zie ik NU al. Juultje, mijn altijd meegaande, begripvolle en rustige kind, zie ik veranderen in een puber-met-pubertrekjes. Buiten dat ik het soms best lastig en heftig vind, zo’n pre-puber (en nu hoor ik alle moeders met échte pubers heel hard lachen en zeggen “wacht jij maar af”) vind ik het vooral ontroerend als ik zie hoe ze als een écht meisje van 12 soms worstelt met zichzelf; met de wereld om haar heen. De wereld die steeds groter wordt. Zéker nu ze zelfstandig met de bus naar Zeist gaat en niet meer alles hier veilig binnen ons eigen stadje doet.
Uren kan ze voor de spiegel staan…onzeker over haar puistjes…onzeker over haar haar. Ze is kritisch naar zichzelf toe. Ik vind haar prachtig en dat vertel ik haar vaak.

“Lieve schat, je bent mooi! Je hebt prachtige ogen, een lieve uitstraling, je bent leuk en grappig…en ik ben zo trots dat JIJ mijn dochter bent!”


“Je zou best wat meer tevreden over jezelf mogen zijn”
…..
….
“Moet je horen wie het zegt!” is het antwoord dan.

Wat zeiden ze ook al weer over kinderen en spiegels? ;))