Toen ik in de derde klas van de Middelbare school zat werd ik geacht te weten wat ik “later wilde worden”. Ik had echt geen idee; wist totaal niet wat ik leuk vond, waar mijn kwaliteiten lagen. (Gek he, op je 16^de?) Mijn kwaliteiten die ik toen had waren lastig in een beroepskeuze te vangen.

Mijn moeder opperde: “Waarom ga je de verpleging niet in?”. En omdat ik daar geen écht goed tegen-antwoord op had stemde ik ermee in dat zíj mijn sollicitatiebrieven schreef (het was tenslotte háár idee! ;)).  Ik werd uitgenodigd bij 3 verschillende ziekenhuizen om te komen solliciteren voor de inservice opleiding tot A-verpleegkundige.  Ik weet nog dat ik bij het UMCU (toen nog AZU) solliciteerde.  Men vroeg mij wat mijn “visie op verplegen” was. HUH? Visie? Ik kende alleen het woord TELEvisie.

Afgewezen….. (9 jaar later wilde ze me overigens maar wát graag hebben en ik werk er nu al weer 13 jaar)

Uiteindelijk ben ik mijn opleiding gaan doen in een heel klein en gezellig ziekenhuis genaamd “Berg en Bosch” in Bilthoven (Nu bekend als de Bergman kliniek).

 Alhoewel het niet een bewuste keuze was van mij om de verpleging in te gaan bleek het toch wel een goede zet van mijn mams. Het past bij mij. Ik ben erin gegroeid en ik ben er nu trots op dat ik verpleegkundige ben.  Met veel beroepen zeg je:”Ik WERK als……(postbode bijvoorbeeld”. Maar een verpleegkundige BEN je…in hart en nieren. Als je werk hebt dat bij je past is dat heel fijn. Ik zit nu al (ahum) 22 jaar in het vak en als ik terugkijk is dat best al heel lang. Maar laatst kwam het keiharde besef dat ik nog minstens 25 jaar MOET! En daar schrok ik eerlijk gezegd van. Nog 25 jaar zorgen voor anderen, nog 25 jaar ziekenhuis, nog 25 jaar onregelmatige diensten draaien, nog 25 jaar flexibel zijn om in alle vernieuwingen mee te gaan, nog 25 jaar het enthousiastme kunnen opbrengen om mijn werk goed te doen. Want als je op het punt bent gekomen dat je dit vak uitoefent op de automatische piloot, kan je écht beter stoppen!

Zover is het bij mij nog niet maar ik merk aan mezelf dat de toekomst me wat benauwt als het om mijn werk gaat. Ik heb het mooiste beroep van de wereld en ik zou eerlijk gezegd ook niet weten wat ik anders zou willen….of beter gezegd kúnnen.

Omdat ik al op zo’n jonge leeftijd een beroepskeuze moest maken, heb ik niet echt de kans/de tijd gehad om erachter te komen wat ik nog meer zou kunnen. Dat geldt natuurlijk niet alleen voor mij. Het andere uiterste zie ik ook: mensen die tot hun 25^ste de ene na de andere opleiding (half) doen om uiteindelijk NOG niet te weten wat ze nou eigenlijk willen.  Maar betekent het dat ik DUS tot mijn, zoals het er nu uitziet, 67^ste in mijn witte uniform loop? Zou ik een carriere-switch aandurven? En wat ga ik dan doen? Ik kan een hele lijst van dingen opnoemen waar ik slecht in ben en waar ik niet voor in de wieg gelegd ben. Zo ben ik helaas helemáál niet commercieel aangelegd en ben ik allergisch voor hiërarchie. Maar opnoemen wat ik wél kan lukt me niet.

 Oooooh wat lijkt het mij geweldig om een regelmatige baan te hebben. Eentje  waarbij ik mijn eigen kleding mag dragen (zodat ik er tijdens mijn werk hip en trendy uitzie) . Een baan waarin er op een andere manier creativiteit van mij verwacht wordt.

 ’s Morgens op mijn hippe opoe-fiets-met-krat-en-bloemenstuur naar een hip pand in de stad fietsen om daar, alvorens mijn hippe collega’s een goedemorgen te wensen, eerst naar het hippe Nespresso-apparaat te lopen en dan mijn eigen werkplek op te zoeken. Een hip en opgeruimd buro mét Apple en dan fijn de hele dag creatief bezig zijn. (Waarmee? Géén idee!) Ik wil maandagmorgenoverlegjes en vrijdagmiddagborrels en 1x in het jaar survivallen met mijn hippe collega’s om het teamgevoel te versterken. Ik wil brainstormsessies en overwerken en élk weekend vrij! Ik wil op hoge hakken door de gang naar het copiëerapparaat lopen, ik wil lange rode nagels en sieraden om in mijn werk! En er dan ook nog leuk voor betaald krijgen! Ik wil..ik wil…tja, WAT wil ik eigenlijk?

En op dit punt ben ik nu belandt: Wat WIL ik eigenlijk? Volgende maand word ik 40 en misschien hoort dit gewoon bij mijn midlifecrisis? Een punt in mijn leven dat ik terugkijk, de balans opmaak, eventueel de boel bijstel en weer verder ga… Ik merk dat ik erg onrustig word van het idee dat ik misschien terugkijk, de balans opmaak, NIETS bijstel en verder ga…..en dan inderdaad doorga met zorgen en verzorgen tot mijn 67^ste!

Het komende jaar ga ik met dit gevoel aan de slag en kijken wat ik wil…en wat ik KAN. Want het is leuk om je gevoel te volgen maar de hypotheek moet ook worden betaald! En zoals gezegd: ik ben niet de enige met dit gevoel. Want vervang Verpleging voor Beveiliging en het verhaal slaat precies op mijn Lief!