Ik weet nog goed hoe ik vroeger met mijn moeder aan de keukentafel zat te puzzelen. Hele avonden waren we er zoet mee.
De geschiedenis herhaalt zich. 2 weken geleden had ik ineens zin om weer te puzzelen en kocht ik voor 1 euro TE enthousiast een puzzel met 2000 stukkies bij de kringloop. Gemotiveerd ging ik aan de slag. Maar kwam er na een avondje sorteren en uitzoeken achter dat het een onmogelijke bezigheid werd om dit aan de keukentafel te doen. Het formaat van deze puzzel zou eerder passen op een grote zolder en de moeilijkheidsgraad bij een geduldige oude man van 70. Teleurgesteld en enigszins pissig heb ik de puzzel in de kliko gesmeten. (Ja, ik bedacht me later dat ik ‘m beter terug had kunnen brengen naar de kringloop…sorry)
Gisteren vond ik een puzzel, in de spelletjeskast bij dochterlief, die beter aansloot bij mijn kunnen; een puzzel met 500 stukjes.
Ik begon alleen maar al snel zaten we met z’n drieën in trance naar de juiste stukjes te zoeken…gezellig naast elkaar. En toen kreeg ik ineens een ernstig fijn home sweet home gevoel!
Het is alleen jammer dat we de puzzel niet op een plank hebben gelegd. Nu wordt het de komende dagen met een bordje op schoot eten ;))
Wil je ook meedoen? Laat dan een berichtje achter en dan zet ik je erbij in de sitebar hier op mijn blog.
HIER kan je lezen over het ontstaan van Home sweet home