Mijn oudste meisje is een gevoelig meisje; een denker, creatief, humoristisch, chaotisch, zelfkritisch, onzeker, kan niet tegen onrecht maar bovenal: Lief!
Ik ben supertrots dat ik dit meisje mag zien opgroeien; met vallen en opstaan. Trots dat ik haar moeder ben. Trots dat ik veel van mezelf in haar terugzie.
Ze is net 15 geworden en heeft al een tijdje een vriendje.

Als moeder zag ik dit al een tijdje aankomen natuurlijk. Bij navraag zei ze steevast: “Neehee mam, we zijn gewoon goede vrienden!”. En dat klopte ook. Ze waren hele goede vrienden. Zitten zelfs bij elkaar in de klas.
Uiteindelijk bleken ze van goede vrienden tóch vriendje-vriendinnetje te zijn geworden.

Dochterlief had al wat “vriendjes” gehad maar (hoe ga ik dat netjes zeggen?) daar was ik echt niet heel blij mee. Ik zag dat mijn dochter zichzelf verloor; op haar tenen liep. Ik herkende haar niet meer. Die jongens hadden geen goede uitwerking op haar. Nadat het uit was zag ik mijn lieve gevoelige meisje wegglijden in zware gevoelens; véél te zware gevoelens voor een meisje van 13-14! Laten we het er maar op houden dat het geen fijne tijd was…

Nu is het anders.
Juliëtte is volledig zichzelf nu.
Ik zie echte verliefdheid maar gelukkig ook nuchterheid. Ik zie 2 jonge mensen die gek op elkaar zijn. Die elkaar stimuleren. Ik zie dat de basis vooral Vriendschap is.
Ik onderschat zulke jonge liefde niet. Tenslotte ben ik nu getrouwd met mijn jeugdliefje. Het zaadje voor onze Liefde bleek vroeger toen wíj 14-15 waren al diep geplant….

En tja, voordat je het weet staat er op zateragmorgen (nouja, middag!) een 16-jarige knul scrambled eggs te maken…in jouw keuken 😉

Het is te hopen dat L. een blijvertje is.
In ieder geval tot ná Sinterklaas.
Dit in verband met de lootjes 😉

Wat zijn ze lief samen he?