Spiegeltje,
Weet je wat ik me laatst bedacht? Dat het weetikhoelang geleden is dat ik de slappe lach had. Ja, ik lach heus vaak. En kom regelmatig in hilarische situaties terecht. Maar écht de slappe lach waarbij de tranen over mijn wangen rollen is lang geleden. Zelfs zó lang geleden dat ik het me niet eens meer kan herinneren.
Ik bedacht me dat laatst omdat ik naar mijn kind keek en haar regelmatig de slappe lach zie hebben. Ooooh ik weet dat dat nog zo goed van vroegâh, toen ik haar leeftijd had. Sommige situaties werkten zó op mijn lachspieren, dat ik niet meer kon stoppen met gieren. En als er dan iemand (meestal een leraar in de klas) zei dat ik onmiddelijk moest ophouden boorde dat een nóg diepere laag aan en stikte ik er bijna in.
Of de keren dat ik buiten met vriendinnetjes speelde en zó verschrikkelijk de slappe lach had dat ik met gekruiste benen naar huis hinkelde en dan meestal nét de wc niet haalde. Dat was letterlijk de slappe lach; geen controle meer over den sluitspier. Mijn moeder vond dat trouwens minder lachwekkend.
Ik kan vol verwondering (en met een tikkeltje jaloezie) kijken naar mijn kind, als ik de tranen over haar wangen zie rollen van het lachen en er geen zinnig woord meer uit komt omdat ze dubbelgevouwen over de bank hangt te hikken. Meestal mis ik totaal de aanleiding, maar dat ter zijde.
Ik vraag me af wat er voor nodig is om weer eens lekker ouderwets de slappe lach te hebben? Is er een bepaald vorm van onbevangenheid voor nodig? De onbevangenheid die je als puber nog hebt en er bij ons onderhand wel afgeleefd is? Hoe zie jij dat Sas? Wanneer had jij voor het laatst de slappe lach en hield jij het niet droog.
En dan bedoel ik emotioneel incontinent hè.
Bovenstaand blogje is de start van een nieuwe rubriek: “Spiegeltje,…”
In deze blogjes schrijven Sacha Sorry about the mess but we live here en Barbara Barbaramama briefjes naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Tweewekelijks verschijnt er een briefwisseling. De ene keer geeft Sacha antwoord op een brief van Barbara en de volgende keer andersom.
Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.
We wonen niet bij elkaar in de buurt, voor Barbara voelt deze blog als een verdieping van de vriendschap, ze denkt dat dit voor Sacha ook zo is. Ze noemen elkaar niet voor niets “Spiegeltje”
Benieuwd naar de reactie van Sacha? Kijk dan snel op haar Blog
ik kijk uit naar jullie reacties! Vergeten jullie ook geen reactie achter te laten bij Sacha?