Lief Spiegeltje,

Ja ik weet HEUS wel dat ik 43 ben. En ik weet heus wel dat ik niet meer de jongste ben. En ik merk heus wel dat er geen auto’s meer naar me toeteren of hoofden worden omgedraaid als ik passeer. Zo liep ik, ook al weer jaren geleden, op de parkeerplaats van de Jumbo op een ‘Jongen van mijn leeftijd’ af. Niet onknap. Hij glimlachte toen hij me zag (dacht ik), hij knipoogde naar me (dacht ik). Maar wat bleek? Achter mij liep een meisje van hooguit 17 jaar en al het geflirt was voor haar bedoeld. Nu gun ik iedere vrouw haar flirtmomentjes hoor en alhoewel ik de situatie ook wel grappig vond, merkte ik dat ik ‘kwoad’ was op die man van 40+. Ik wilde roepen :” Hallooo, IK had met je kunnen knikkeren hoor, back in the eighties! En toen was ZIJ nog jaren vloeibaar!”
“Mannen van mijn leeftijd” kijken liever naar 17 dan naar 43. En geef ze eens ongelijk.
(Alhoewel heb ik een man die het daar niet mee eens is..)

Let’s face it Bar, het verval is allang inzet.
Ik merk het hoor, mijn lijf doet soms raar. Mijn gewrichten in mijn handen zijn soms wat stijf en s’ ochtends duurt het allemaal wat langer voordat de kreukels uit mijn snuit zijn. Als ze al weggaan. Ik zak al jaren voor de potloodtest (ik wed dat ik nog zak voor de etui-test)) en mijn huid wordt steeds slapper. Op mijn handen hebben zich ineens bruine vlekjes genesteld en mijn leuke lachrimpeltjes zijn veranderd in blijvende kraaienpoten.
Ik word ouder….

Maar waarom zeg of denk ik dan nog steeds :”MEISJES van mijn leeftijd”?
Ergens, deep down inside, zie ik mezelf nog steeds als meisje blijkbaar. Een meisje dat getroost wil worden als ze verdrietig is, een meisje dat gek wil doen, een meisje dat de neiging heeft de handstand of radslag te doen als ze een grasveld ziet, een meisje dat onzeker is over haar uiterlijk.
Als ik bijvoorbeeld op tv vrouwen zie van mijn leeftijd dan schrik ik er vaak van hoe oud ze lijken. “Ongelofelijk!”, roep ik dan. In mijn hoofd en in mijn beleving ben ik véél jonger dan de cijfertjes die mijn leeftijd aangeven en vééél jeugdiger dan andere “meisjes van mijn leeftijd”. Totdat ik mezelf op foto’s zie en ik ZIE dat ik 43 ben en toch echt al decennia geleden veranderd ben van meisje in een vrouw.

Hoe zie jij dat voor jezelf Sas?

Bovenstaand blogje is geschreven in de serie: “Spiegeltje,…”.
In deze blogjes schrijven Sacha ( Sorry about the mess but we live here ) en Barbara ( Barbaramama ) briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

Reacties onder onze Spiegeltjes vinden we erg leuk!