Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha (Sorry about the mess, but we live here )
In deze blogjes schrijven Sacha van “Sorry about the mess but we live here” en Barbara van “Barbaramama” briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen.

Ik streng?
Nee, ik ben geen strenge moeder. Ik ben een onderhandelmoeder, een lievevredemoeder, een vanallekantenkunnensnappenmoeder, een geduldige moeder, een laatmaarwaaienmoeder; een moeder die vanaf het moment dat ze moeder werd de instelling heeft dat opvoeden VOORLEVEN is. En daar bedoel ik mee dat ik vind dat kinderen vooral kijken naar hoe jij de dingen DOET in plaats van wat je ZEGT. Met slechts wat sturing en aanspraak doen op hun gezonde verstand ben ik al een heel eind gekomen, vind ik zelf. Dat gezonde verstand heb ik er natuurlijk wel eerst zelf ingestopt he.

Waar het aan ligt weet ik niet maar ik heb best “makkelijke” kinderen op de wereld gezet. (Het meest rechtse kuiken op de foto uiteraard niet want dat is mijn makkelijke stiefdochter) Ik kan me niet herinneren dat ik ooit met hen door een ‘op de vloer van de supermarkt krijsende peuter-fase’ ben gegaan. Nee was nee. Tenminste, achter mijn Nee zat al heel vlot een Ja maar dat testten ze nooit uit. De braafjes. Met andere woorden, ik HOEFDE nooit mega streng te zijn. Ik zei gewoon hardop tegen de kinderen:” Nee dat mag niet…en ik weet het zéker!” Die laatste toevoeging was vooral om mezelf sterk te praten maar blijkbaar maakte ik het daarmee ook voor hen duidelijk.
Maar kleine meisjes worden groot. Vandaag de dag wordt mijn daadkrachtigheid ietsje meer getest. Alhoewel “omdat ik het zeg” hier ook nog verbazingwekkend goed werkt hoor.
Ik hoef van mezelf niet strenger te zijn maar ik zou wel graag van het stemmetje in mezelf afwillen dat, als ik streng ben, steeds zegt “Aaah dat is sneu, ze hebben het al niet makkelijk, straks vinden ze me niet meer lief, ik vind het zonde om de sfeer zo te verzieken enz enz..”. Mijn inner-watje helpt niet mee om me van mijn opvoedende kant te laten zien. Ik ruim liever zelf hun troep op dan dat ik ze er mee confronteer. (Dat DOE ik heus niet altijd hoor)
Er zijn een aantal uitspraken over het opvoeden van kinderen die mij echt helpen als ik het even niet meer weet. Ten eerste: “Die andere moeders doen ook maar wat”. Deze helpt me echt relativeren. Ten tweede:” Choose your battle”. Dat betekent dat ik bewust dingen laat gaan. Ik kies soms dingen (gedrag, situatie) waar ik mee aan de slag ga en dan laat ik andere dingen bewust even liggen. Ik benoem ze niet en maak er geen punt van. Dat betekent dat ik inderdaad af en toe een enorme scène schop over bijvoorbeeld de puinzooi op hun kamers. Wekenlang denk ik Laat maar en dan ineens is mijn maat vol en bijt ik me vast in de zwijnenstal kwestie. (Hier schreef ik er al eens eerder over). Of in de slechte-eet-kwestie of boeren-en-scheten-laat-kwestie of WiFi-kwestie of elke andere kwestie.

Jij noemt jezelf streng maar eigenlijk ben jij net als ik ook een onderhandelmoeder. Maar onze kinderen worden ouder (en wijzer) en we merken gewoon dat we het best heel goed hebben gedaan Sas. Onze kids hebben geleerd om zich goed in woorden uit te drukken, om hun mening te vormen en deze ook nog te beargumenteren. Ze zijn nog niet “af” hė; ze gaan de komende jaren dit nog verder verfijnen. En wij zijn hun sparringpartner!
En in de tussentijd blijft het toch een beetje pedagoochelen…

Benieuwd waar bovenstaand blogje een antwoord op was? Kijk dan snel op Sorry about the mess, but we live here en vergeet vooral geen reactie achter te laten; hier en bij Sacha.