Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha (Sorry about the mess, but we live here )
In deze blogjes schrijven Sacha van “Sorry about the mess but we live here” en Barbara van “Barbaramama” briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

We wonen niet bij elkaar in de buurt, voor Sacha voelt deze blog als een verdieping van de vriendschap, ze denkt dat dit voor Barbara ook zo is. Ze noemen elkaar niet voor niets “Spiegeltje”

Lieve spiegel,
Of ik mijn route anders had uitgestippeld als ik toen wist wat ik nu weet? Ik weet het eerlijk gezegd niet.
Wat ik wel weet is dat juist die route er bij mij voor heeft gezorgd dat mijn kijk op mezelf is veranderd. Jij schrijft dat je vroeger dacht dat je onzichtbaar was. Bij mij het tegenovergestelde. Ik was me vroeger bewust van mijn plek in (bijvoorbeeld) de klas. Ik behoorde zo gezegd bij de “cool kids”; ik was sociaal, had humor én de looks. Er was vroeger bij mij geen enkele twijfel over de vraag of ik wel leuk genoeg was. Dat klinkt misschien een beetje arrogant (dat was ik zeker niet!) maar was gewoon zoals het was.
Tegenwoordig zou ik wíllen dat ik nog op die manier over mezelf dacht. Mijn moeder zei altijd:”joh, als je eenmaal 40 bent geweest dan begint het pas”, doelend op de zelfverzekerdheid die dan aanwezig zou zijn. Na mijn 40ste zou ik lak hebben aan wat anderen over mij zouden denken. Na mijn 40ste zou ik lekker in mijn vel zitten en flierefluitend, met mijn schouders recht en mijn wipneus in de wind, door het leven paraderen. Stelde ik mij zo voor.
Ergens tussen mijn jeugd en mijn 43-ste is er een bepaalde onzekerheid over mezelf ingeslopen. Uiteraard behoorlijk onterecht….waarschijnlijk. Ik vraag me af of ik wel interessant genoeg ben, leuk genoeg ben, goodlooking enough ben, attent genoeg, creatief genoeg, lief genoeg, pittig genoeg, betrokken genoeg…..afijn alles dus. Vroeger had ik daar dus geen last van.

Dus lieve spiegel, bij mij zou dus het tegenovergestelde kunnen gebeuren. Ik zou zomaar géén Facebookberichtje kunnen krijgen van mensen van vroeger omdat ze misschien denken dat ik “way out of their league” was.
We hadden het er van de week over: Wat is het toch jammer dat je jezelf vaak niet op waarde weet te schatten. Dat je niet weet hoe andere mensen écht over je denken. Dat andere mensen wellicht positiever over je denken dan dat je over jezelf doet. Zonde! Soms zou ik willen dat ik alvast de speeches van mijn eigen begrafenis mag lezen 🙂 nee hoor, dat is maar gekkigheid. Ik weet wel dat ik mezelf onderhand wel eens wat meer zou mogen waarderen.
Opvoeden is voorleven. Ik hoop dat mijn kinders straks zelfbewuste en zelfverzekerde dametjes worden. En natuurlijk prijs ik ze de hemel in, bewonder ik ze openlijk in alles wat ze doen maar uiteindelijk zijn woorden maar woorden. Ze hebben een goed voorbeeld nodig zodat ze kunnen afkijken hoe een “self loving woman” er uitziet. Werk aan de winkel dus 😉

Benieuwd waar bovenstaand blogje een antwoord op was? Kijk dan snel op Sorry about the mess, but we live here en vergeet vooral geen reactie achter te laten; hier en bij Sacha.