Lieve spiegel,
Vanmorgen tijdens het hardlopen viel het me weer op: het rare fenomeen dat mensen-in-hetzelfde schuitje elkaar groeten en vriendelijk tegen elkaar zijn. Onder de mede-hardlopers heerst een soort ons-kent-ons gevoel of een i-know-the-feeling gevoel. Een groet of een begrijpend knikje als je elkaar passeert.
Ik passeerde ook wandelaars, wielrenners en automobilisten maar geen van hen groette mij, gek genoeg. En dat terwijl ik soms ook echt wel eens gewoon loop en regelmatig in een auto rijd.
Als 16-jarige deed ik het ook hoor. Ik zwaaide toen onderweg alleen maar naar leeftijdsgenoten die , net als ik, reden op een Honda SS-50 (jeweetwel zo’n brommer voor kakkers). “Zwaaien’ is trouwens overdreven gezegd. Je stak nonchalant 1 vingertje omhoog. Je waagde het niet om te zwaaien naar ” boeren” op een Zundapp of “aso’s” op een Honda MT.
Je keek wel lekker uit zeg!

Later, toen ik 2CV reed(jeweetwel; een lelijk Eendje) werd er op de weg ook naar elkaar gegroet. Als je een andere Eend tegenkwam dan stak je 2 vingers omhoog. In het begin dacht ik dat het soort ‘peace-teken’ was maar later begreep ik dat die 2 vingers stonden voor de 2 cyllinders die mijn karretje bezat. Vandaar 2 CV. (tot zover mijn spreekbeurt over de Eend 😉 )
Ook op de motor gelden er bepaalde zwaairegels. Ik heb jarenlang achterop een Harley Davidson gereden en als Harley rijders elkaar tegenkomen op de weg wordt er niet gezwaaid (Not done!), geen vingers opgestoken (lijkt op zwaaien dus Not done) maar wordt er 1 vinger zo’n beetje naar beneden of naar voren gestoken. Het lijkt nog het meest op wijzen. En let wel: dit wordt enkel en alleen bij andere Harley rijders gedaan want motormuizen op andere motoren dan een Harley tellen niet mee op de weg.
Het was dan ook even omschakelen toen ik jaren later plots achterop-zitter van ‘zo’n andere motor’ werd en er ineens begroet diende te worden d.m.v 1 vinger omhoog. Je moest wel goede ogen hebben want ook toen was het eigenlijk not done om naar een ander merk motor dan de onze te groeten. Racers groeten racers, toermotoren groeten toermotoren enz. Ik wachtte daarom altijd met mijn vingertje omhoog te steken tot mijn motormuis dat deed. Op die manier behoedde ik ons voor een zwaaiblunder van jewelste. Voor hetzelfde geld zwaaide je naar een Harley, die dan vervolgens stoicijns doorbromde zonder terug te groeten.
Vandaag de dag rijd ik in een Peugeot 107; gewoon een autootje, niets bijzonders…dacht ik toen ik ‘m kocht. Maar al snel kwam ik erachter dat er zelfs clubjes bestaan van bestuurders van déze autootjes. De zogenaamde ” Bug-club”. (klopt, als in: insect). Ik kan er niet aan wennen, aan dat gezwaai. Nog altijd als er naar me wordt gezwaaid door een andere 107-rijder heb ik niet meteen door dat diegene zwaait omdat we dezelfde auto rijden. (Of het is mijn eigen vent die ook een 107 rijdt)

Moraal van dit verhaal? Zoals ik al zei: Mensen in hetzelfde schuitje (letterlijk!) begroeten elkaar. Ze zijn geneigd aardiger tegen elkaar te doen als hun interesses overeen komen. Al is het maar zoiets simpels als een vervoersmiddel. (Of onderschat ik het en is een vervoersmiddel toch een verlengstukje van je persoonlijkheid?) Maar goed, als bovenstaande bewering juist is dan snap ik niet waarom ALLE mensen elkaar niet gewoon groeten. Uiteindelijk zitten we toch met z’n ALLEN in hetzelfde schuitje? Het schuitje dat LEVEN heet….

Dus, het lijkt mij een goed idee om vanaf nu IEDEREEN onderweg te begroeten. Of mensen nu lopen, op de fiets zitten of in een auto rijden. Ik pleit voor ” Groeten voor wereldvrede!”

Lieve spiegel, wat doe jij voor de wereldvrede?

Bovenstaand blogje is geschreven in de serie: “Spiegeltje,…”.
In deze blogjes schrijven Sacha ( Sorry about the mess but we live here ) en Barbara ( Barbaramama ) briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.